Woensdag wandelde ik met Loes in het bos en viel het woord ‘nadenken’ in onze conversatie. We vonden het allebei ineens een gek woord. De uitdrukking ‘mosterd na de maaltijd op’ kwam in mij op als vergelijking. Nadenken is wat mij betreft iets wat plaatsvindt ‘after the fact‘ zoals we dat ook wel noemen.
Eerst is er ‘the fact‘. Het feit van de werking van de 3 principes . Die in het eeuwige nu een tijdelijke, volkomen neutrale creatie tevoorschijn tovert. In de vorm van de ervaring van een persoon, materie of een concept. En dan, after the fact, gaan we daar over nadenken. We vinden iets van onszelf of de ander. We hebben een mening over de materie (wat een lelijke stoel of wat een lekkere smoel). We hebben een oordeel over het concept en/of denken dat we er een probleem mee hebben (geld is het slijk der aarde en ik heb er niet genoeg van). Zo wordt er een compleet overbodige denklaag over die tijdelijke, volkomen neutrale creatie gelegd.
Soms is die nagedachte plezierig (‘ooooh, wat een heerlijk kind heb ik toch!’). Dan is er niets aan de hand tot we van mening zijn dat het kind even niet zo heerlijk is, maar regelmatig wordt er ook problematisch nagedacht (‘ooooh, het gaat helemaal de verkeerde kant op!’).
Wij kwamen tot een soort constatering dat de creërende kracht van het Denken in Bewustzijn altijd aanstaat. Omdat deze nu eenmaal de oorsprong is van de wereld van de vorm. Je wordt ’s ochtends wakker, doet je ogen open en tadaaaa…een hele realiteit verschijnt. Daar kun ‘jij’ niets aan doen, daar heb ‘jij’ niets mee te maken, al was het alleen maar omdat wat jij ‘jezelf’ noemt ook al een creatie is. Ook een ‘after the fact‘.
Dit is simpelweg wat er gebeurt. Een feit. De gewoonte om vervolgens na te denken over die creatie, is echter volkomen overbodig en kan ook (grotendeels? maar in ieder geval vanzelf!) wegvallen als de onzinnigheid er van in wordt gezien. Dan wordt nadenken net zoiets als napraten. Als het niet gezellig is, láát je het simpelweg.
