We zijn zo lief en grappig als mensheid. We realiseren ons de helft van de tijd niet hóe lief en grappig. We liegen er op los en we hebben het niet eens in de gaten.
Zo zei laatst iemand tegen me, in de context van een duizelingwekkend groot verhaal: “Ik kan toch moeilijk ‘nee’ zeggen”. En ik hoorde dat woord ‘nee’ uitgesproken in perfect Nederlands. Het was goed verstaanbaar en nog luid en duidelijk ook. De spreker zei heel makkelijk ‘nee’, zo te horen. Het idee dat het moeilijk was, klopte dus niet.
Toen ik dit opmerkte, kwamen er uiteraard allerlei bezwaren. Jaaaah, neeeeeh, het WOORD kon wel gezegd worden, maar niet in die specifieke context of niet tegen die ene persoon of niet op dat moment in de tijd, want….en wat volgde waren redenen die volgens de spreker legitiem leken, maar eigenlijk gewoon bestonden uit onzekere gedachten.
Onzekere gedachten over zichzelf, over de consequenties, over de ander, over de situatie, over de wereld, over de toekomst, enzovoorts. Aha. Kijk. Zo komen we bij de kern. Er zijn onzekere gedachten. Logisch omdat je waarschijnlijk, zoals vrijwel iedereen, even vergeten bent wat je bent (Universele Levensenergie! Oneindig Bewustzijn! Puur Denkpotentieel!). Geeft niks, lief mens. Ik vergeet het ook wel eens en help je er graag aan herinneren, want ik weet hoe vervelend of zelfs verkrampt dat voelt. Maar vertel me niet dat je geen of moeilijk ‘nee’ kunt zeggen, want dat klopt van geen kant.
Je weet echt wel, nu en altijd al, diep van binnen of op het puntje van je tong liggend maar braaf ingehouden, wat je (praktisch) kunt doen of wat je (‘eerlijk’) kunt zeggen. Zo ingewikkeld is het leven niet. Alleen je onzekere (ik-)gedachten lijken een barrière te vormen. Maar dat zijn ze niet werkelijk, want gedachten zijn niets! Je zit gevangen in gebakken lucht.
Afbeelding van Khusen Rustamov via Pixabay
