Ik kijk naar mezelf…ik vind mezelf…ik zou mezelf moeten…ik beschouw mezelf als…Ik ben mezelf niet…ik ben mezelf kwijt…Ik vind dat ik….ben. Zinsneden die we regelmatig horen en waar niemand gek van opkijkt. Maar wat wordt er nu eigenlijk gezegd? Wie kijkt er naar wat? Wie vindt er wat van wat? Wie zou wat moeten…? Wie beschouwt wat als…? Wie is wat niet? Wie is wat kwijt? Wie vind dat wat…is?
Eigenlijk tonen we onszelf met deze uitspraken allemaal, ik ook, ‘schizofreen’. En ik ben niet van de woordenpolitie hoor, ik zeg zelf ook dit soort dingen. Maar wil hier wel even met jou naar kijken, als je interesse hebt. Omdat we een tweedeling maken die niet klopt. Omdat er iets wezenlijks te zien is wat alles makkelijker maakt. Iets wat we ons kunnen realiseren waardoor we dit en daarmee onszelf niet meer zo serieus hoeven nemen.
We zijn zó gewend om ons ‘ikje’, ons aardepakje inclusief gedachten en gevoelens en verhaal, centraal te stellen en daar vervolgens van alles van te vinden, het van alle kanten te bekijken en te beoordelen. En eigenlijk (navel)staren we dan naar een in elk moment gecreëerde, veranderlijke, levensechte illusie. Onze vraag, hopend dat je niet in de analyse duikt en hier een nieuwe bezigheid voor het brein van maakt, luidt: wie of wat kijkt er eigenlijk? Wat creëert het en neemt het waar? Wat is er onveranderlijk en echt?
Er zijn geen pasklare of juiste antwoorden op deze vragen. Ik merkte dat er in eerste instantie vooral ontdekt werd wat ik NIET was. Niet dit lijf, dat bestaat uit steeds weer andere, nieuwe cellen. Niet deze gedachten en gevoelens, die opkomen en verdwijnen. Niet de omstandigheden die continu aan verandering onderhevig zijn. Niet wat ik doe, niet wat ik heb. Niet de verhalen over mijn verleden of plannen voor de toekomst. Niet mijn rollen. Uiteindelijk blijft er stilte over waarin weten zonder woorden is. Helderheid, heelheid en eenheid waarin het persoonlijke oplost en Liefde overblijft, al is dat ook een volstrekt arbitraire term. Van daaruit vindt beweging vanzelf plaats (en dat maakt dit ook weer zó verdomde praktisch!).
Foto © Rob Tol
