We hebben de neiging om steeds te piekeren over een bepaald probleem, omdat we zo graag een oplossing voor het probleem willen. We vertonen de neiging om onszelf voortdurend af te vragen hoe we moeten omgaan met situaties die zich voordoen. Soms vind je een manier om een probleem te tackelen. Soms krijg je een idee (aangereikt) om een situatie anders te zien of te benaderen. Zo doen we, soms een leven lang, aan symptoombestrijding. Van probleem naar probleem, van situatie naar situatie. ‘Wat moet ik hier nu weer mee, wat doe ik daar nu toch aan’. Af en toe hebben we een tijdje rust. Als er zich even geen problemen aandienen. Dan halen we opgelucht adem en hopen we maar dat er niets gebeurt dat onze rust weer verstoort.
Een moeizame manier van leven. Allemaal door één misverstand. Het misverstand dat problemen en situaties werkelijk bestaan.
Wat we zouden kunnen inzien is dat het probleem en de situatie niet bestaan buiten ons denken. Dat is ware oplossing; het probleem en de situatie gaan in rook op. En als de rook is opgetrokken zien we helder wat er is: de perfectie van het leven waar we ons vrij in kunnen bewegen.
