Alhoewel ik intussen heel goed begrijp hoe het werkt met gedachten die van alles aan emoties triggeren, neemt dit niet weg dat ik nog steeds af en toe ‘ouderwets de zenuwen’ kan krijgen. Echt zo zenuwachtig worden als vroeger voor een examen. Hartkloppingen, klamme handen, te vaak naar de wc moeten, te snel ademhalen en vooral de stem in mijn hoofd die dingen roept als: “je kan dit niet, je gaat falen, je gaat jezelf volledig voor lul zetten etcetera” heel serieus nemen.
Het gebeurde me van de week toen ik een verkoopgesprek zou oefenen met Aartjan, mijn nieuwe klant. Nouja, nieuw niet, want ik ken hem al jaren, werkte in het verleden ook al met hem en ook verkoopgesprekken voeren is voor mij absoluut niet nieuw. Ik weet ook uit ervaring dat ik goed kan verkopen. Sterker nog; ik hou ervan om in gesprek te gaan met mensen met de wetenschap dat ik ze echt kan helpen met cursus Y of pakket X.
Maar nu voelde ik me ineens Heel Erg Zenuwachtig. Het uur U naderde en ik kon gewoon niet meer werken. Mijn handen gleden letterlijk over mijn toetsenbord heen. Ik hoorde alleen maar de stem in mijn hoofd die dingen riep als “Falen ga je!, Aartjan gaat zich afvragen waarom hij jou ooit heeft ingehuurd, je kan dit NIET” enzovoorts, enzovoorts.
Mijn hart klopte letterlijk in mijn keel, ik liep voor de zoveelste keer naar de wc en even had ik het idee in een slechte film terecht gekomen te zijn. Totdat ik besefte dat hier het Special Effects Department me volledig in mijn greep had. Ik had onzekere gedachten die compleet met alle effecten en gevoelens over mij werden uitgestort en ik ging er volledig in mee.
Logisch, want zo werkt het systeem. We hebben gedachten, ons bewustzijn gooit er gevoel en emoties overheen en wat we voelen is niet meer herkenbaar als ‘slechts’ een gedachte. De gedachte voelt echt en wat we voelen lijkt te maken te hebben met iets dat buiten ons gebeurt. In dit geval leek het van het aankomende verkoopgesprek te zijn.
Terwijl mijn gevoel niet veroorzaakt werd – niet veroorzaakt kan worden – door iets buiten mij. Ik ervaar altijd alleen mijn eigen gedachten. Toen ik me dat realiseerde werd ik iets rustiger, maar ik bleef licht trillen als een rietje. En dat was niet erg alhoewel Aartjan het hilarisch vond. Ik ook, vanaf de zijlijn keek ik naar mijn film, had bewondering voor de special effects die me meesleurden en nam er een handje popcorn bij.
