De opdracht ‘doe ‘ns lief’ lezen we regelmatig op Sociale Media en in de opvoeding heb je het wellicht ook vaak te horen gekregen. Of je vertelt het je eigen kinderen. Dat je lief moet zijn of lief moet doen of lief moet spelen.
In een video die onderdeel uitmaakt van onze opleiding bespraken Linda en ik de overbodigheid van deze sturende en controlerende instructie. Één van onze trainees merkte naar aanleiding hiervan helder op: ‘als we ons niet meer lief hoeven te gedragen, komt er vast ruimte voor de liefde die we daadwerkelijk zijn’. Dat inspireerde mij weer tot dit blogje.
De pure liefde (het vormloze, Mind) omvat alle tegenstellingen in de vorm. Het donker en het licht, het zwart en het wit, het boven en beneden, jij en ik, lief en boos zijn/ doen.
Bewust proberen te kiezen voor slechts één van de twee zijden van de medaille (de juiste mindset! de goede gevoelens! lief doen!) wordt een verkrampte oefening van het ikje. Een ikje dat zich afgescheiden waant van die pure, onpersoonlijke liefde. Een ikje dat een beeld heeft gevormd van een ideaal (3P?)-ikje en gelooft dat het lief moet zijn voor andere ikjes en zich daartoe in allerlei bochten wringt. Als we voor het gemak de keerzijde van ‘lief zijn’ even ‘boos worden’ noemen, wordt boosheid onderdrukt als we met het misverstand leven dat we alleen maar lief mogen doen.
Eigenlijk zoals voor geestelijken in de Katholieke kerk uitsluitend celibatair zijn is toegestaan en de keerzijde van de medaille, seksualiteit, niet mag. We weten allemaal wel dat dat ook niet zo fijn ‘werkt’ en leidt tot excessen. Ik moest ook denken aan Ghandi, die zo prachtig geweldloosheid predikte en voorleefde in zijn missie. Maar thuis bij vrouw en kinderen een heel ander gezicht liet zien, volgens de overlevering.
Wie snapt dat elk gevoel en elke ervaring al ’toegestaan is’ in de vorm (het IS er al!) kan het strijden tegen ongewenste gevoelens en (boos) gedrag staken. En ook het streven naar de gewenste gevoelens en (lief) gedrag laten. Begrip van de 3 principes helpt ons om elke ervaring en alle vormen te (h)erkennen als een gedachte in het geheel. (Nee, niet jouw gedachte). En die zonder weerstand te beleven. Te voelen. Niets meer, niets minder. Wellicht geef je er ook uiting aan, in alle vrijheid. Waarom niet.
Paradoxaal genoeg wordt de menselijke ervaring zonder sturing en controle beleefd als een natuurlijke flow. En daarmee zijn we weer terug bij de prachtige opmerking van onze trainee: dat er zo (vanzelf!!) meer ruimte ontstaat voor de pure liefde die we in Wezen zijn. Voorbij de tegenstellingen.
