Voor kleine kinderen is alles fris en nieuw en interessant en beWONDERenswaardig. Je hoort hen dan ook regelmatig iets roepen in de trant van “mama (papa), kijk eens!” En het peutertje laat trots zien wat er gecreëerd is. Wat er ontstaan is. Wat er vorm aangenomen heeft. Een tekening, de eerste drol op een grote-mensen-wc, een hele muur vol viltstift of een scheef zandtaartje. En al vroeg in het leven wordt daar geheel onschuldig ook het (illusoire) idee van ‘ik’ aan toegevoegd. Als degene die de prestatie heeft geleverd. Dan wordt de uitroep:”Kijk eens wat ik gemaakt heb!”
De ouders en verzorgers van het kind keuren vervolgens goed of af wat er gepresenteerd wordt. Ze stimuleren of negeren. Ondersteunen of bestraffen volgens de normen van hun wereldbeeld. Zo leren we onderscheid maken. We krijgen kennis van ‘goed en kwaad’. En vervolgens labelen we onszelf, gebeurtenissen en alles en iedereen in de wereld gebaseerd op die aangeleerde maatstaven. Het wordt een persoonlijk perspectief. Een hele berg ideeën.
Als die weg zou vallen, al is het maar voor een fractie van een seconde, wordt de wereld weer waargenomen met hetzelfde kinderlijke enthousiasme als de peuter die voor het eerst een zeehond ziet. Wordt er naar elke creatie even nieuwsgierig (en vreugdevol?) gekeken. Met verbazing over de creatie van het moment. Het feit dat er iets is, in plaats van niets. Zomaar.
O, kijk dan! Er komen blaadjes aan de bomen. Kijk eens! Een woede-uitbarsting. Kijk nou; miljoenen mensen die allemaal ineens een mondkapje opzetten in de supermarkt (en kijk! Een supermarkt!)! Kijk nou! Een trein die vertrekt volgens de voorspellingen op het bord! Kijk; een wolkeloze lucht! Kijk; een gevoel! Kijk; letters op een computerscherm die straks door anderen gelezen kunnen worden! Kijk dan! Een wereld! Een creatie! Een tijdelijke realiteit!
Lees hier niet een opdracht in om voortaan ‘zo te gaan kijken’. Of welke andere opdracht dan ook. We stellen hooguit voor dat je openstaat voor de vraag of je persoonlijke perspectief wellicht zou kunnen bestaan uit (oude) gedachten/ ideeën. Vooral als dat perspectief pijnlijk of saai is geworden. Wellicht storten er zo hier en daar wat stoffig geworden gedachteconstructies in. Laten labels los en verdwijnen ideeën. Een compleet nieuwe wereld tevoorschijn toverend. (Kijk dan!)
Image by Mari Kanezaki from Pixabay
