Het verbaast mij wel eens hoe er in allerlei media gecommuniceerd wordt over bijvoorbeeld eetstoornissen, maar ook andere geestelijke ‘aandoeningen’. Tussen haakjes gezet omdat ze wat mij betreft niet bestaan, het zijn slechts labels voor de focus op (en geloof in) een stroom aan voorbijgaande gedachten en gevoelens die bepaald gedrag logisch doen lijken. En die helemaal niets, echt totaal niets, zeggen over wie de mens daarachter is. Hooguit over waar je op dat moment met even je gedachten en gevoelens ‘zit’.

Er wordt over eetstoornissen en andere geestelijke ‘aandoeningen’ gepraat alsof het iets is wat je zomaar kan gebeuren. Iets wat jou kan bekruipen zoals een beestje in het bos of weiland. Men doet alsof een eetstoornis of andere geestelijke ‘aandoening’ je overkomt na een traumatische gebeurtenis of nare episode in je leven. Of door genetische aanleg. Of door je opvoeding. Of door de moderne tijd met alle druk en drukte of juist individualisme. Of door de Coronatijd. Of door een chemische disbalans in de hersenen (een allang onderuit gehaalde theorie, maar deze wordt nog gretig gebruikt). Als we er niet uitkomen gebruiken we wel: door een ‘complexe combinatie van omstandigheden en aanleg’.

Dan kun je dus anorexia of een andere geestelijke ‘aandoening’ krijgen. Beweert men. Wat ons betreft heeft het altijd maar met één ‘ding’ te maken: het tijdelijk (en heel begrijpelijk) niet realiseren hoe je ‘werkt’ als mens en het tijdelijk (en heel begrijpelijk) vergeten zijn wat je in wezen bent.

Toen ik een tijdje geleden dan ook iemand (volkomen logisch, gezien wat er allemaal geschreven en geloofd wordt) hoorde zeggen dat ze bang was om ‘anorexia te krijgen’ dacht ik:’maar lieverd, het is geen teek of zo!’ Het is veel eenvoudiger en eenduidiger waar geestelijk ongemak (en daaropvolgend onhandig gedrag), dat zich zo complex toont en ingewikkeld lijkt, vandaan komt.

Bang zijn om anorexia te krijgen is simpelweg een gedachte. Niets meer, niets minder. Een gedachte die een gevoel met zich meebrengt, kennelijk van angstige verwachting in dit geval. Een gedachte die simpelweg een energiebeweging is in/van een oneindige zee aan energie. Of, anders gezegd; een gedachte die opkomt en weer verdwijnt in een oneindige ruimte (als je ‘m vast probeert te houden lukt het niet eens). Een gedachte die heel wáár voelt, want zo werkt het nu eenmaal. Dat is hoe de menselijke ervaring functioneert.

Gelukkig kunnen we dat gevoel, die angst ‘gebruiken’ om weer wakker te worden. In het hier en nu, zou je kunnen zeggen. Of Thuis, in je ware natuur noemen we het wel, of in de stilte, in DIT. Als heelheid en eenheid, of gewoon oké-heid.

Je hoeft ‘alleen maar’ op te merken dat je bang bent en te beseffen wat dat is. Niet mee ‘copen‘, niet onderdrukken, niet omdenken, niet benoemen, niet over dubben, niet analyseren, niet van wegrennen, niet mee omgaan, niet op voortborduren, niet op Instagram kijken voor een oorzaak of een quick fix of andermans verhalen over angst, niet op terugkomen, niet serieus nemen, niet geloven, niet dempen, niet op blijven hangen of in blijven hangen, niet oplossen met wat-dan-ook.

Beleven (voelen, en dat gebeurt tóch al) en gewoon doorademen (dat gebeurt óók al). Misschien vraag je even of iemand je hand of jou helemaal vasthoudt. En in het volgende moment in het eeuwige nu sta je misschien op, of merk je dat je wil wandelen of wat dan ook.

Afbeelding van Daniel Bahrmann via Pixabay