Je moet in jezelf geloven, hoor ik wel eens zeggen en ik vraag me dan altijd af welke ‘zelf’ er bedoeld wordt.
We bedenken een personage dat we ‘ik’ noemen met allerlei eigenschappen en vervolgens moeten we dat personage vertellen dat het in zichzelf gelooft. Dat het alles kan. Dat het goed genoeg is. Dat het kan bereiken wat het wil. Dat het niet verlegen of bang is.
Misschien is het veel handiger om in te zien dat we ons in eerste instantie al niet bezig hoeven te houden met ons zelfbedachte zelf. Want het bestaat niet buiten onze gedachten. Er is dus niets om aan te werken of iets van te vinden.
Blijft er simpelweg een beleving in het nu over. Mogelijk gemaakt door de oneindige intelligentie van ‘t leven zelf. Een illusie van afgescheidenheid (het personage) gecreëerd door de kracht van het denken. Driedimensionaal ervaren met alle zintuigen, via het bewustzijn. Geniet er van. Of niet, maar hoe dan ook: je mag jezelf best doorzien. Wordt leven een stuk leuker!
