Mag ik vandaag even pogen een misverstandje op te helderen? Omdat ik soms meen te zien dat er iets onhandigs gedaan wordt met de beschrijving van de 3 principes? Het misverstand gaat over gevoelens. Of eigenlijk: gevoeligheid. En om uit te leggen wat de vergissing is, moet ik eerst even een arbitrair onderscheid gaan maken. Dus non-dualiteit* puristen; lees even wat anders, want ik ga je geheid triggeren met deze splitsing, waarvan ik weet dat ‘ie niet werkelijk is (in werkelijkheid is er alleen Mind in schijnbare manifestatie).
Goed. Als je er nog bent, en dus kennelijk óók belangstelling hebt voor de ‘psychologische’ kant van de 3 principes, het volgende: ik luisterde afgelopen tijd bij verschillende gelegenheden naar verschillende mensen, en hoorde dat niet herkend werd dat er twee (?) niveaus van gevoeligheid zijn. Je zou kunnen zeggen:
‘Diepere’ gevoeligheid en ‘oppervlakkige’ gevoeligheid. Of:
Wijsheid/ intuïtie/ helderheid/ aanvoelen/ weten tegenover dramatiek. Of:
Sensitiviteit versus overgevoeligheid. Of:
Je eerste natuur en dat wat je tweede natuur oftewel je persoonlijke psychologie geworden is.
Allemaal arbitraire termen, ik weet het.
Ik verwoordde het eerste als ‘natuurlijke gevoeligheid‘ en het tweede als ‘verhalengevoeligheid‘. En vermoedde dat het (aangeleerde) onderdrukken van de natuurlijke gevoeligheid (waar iedereen mee geboren is!) leidde tot de creatie van verhalengevoeligheid (aangeleerd). En alleen die laatste kan doorgeprikt worden en oplossen.
Natuurlijke gevoeligheid zie je bijvoorbeeld bij baby’tjes en bij dieren in de natuur die al gevlucht zijn vóór de tsunami plaatsvindt. Het is een heldere, neutrale ja of nee. Ergens naartoe of ergens bij vandaan bewegen. Zonder aanwijsbare beweegreden, zonder verhaal. Aangeleerde gevoeligheid zie je vaak in de zogenaamde ‘woke’ gemeenschap (sorry lieverds) of mensen die spiritueel willen DOEN, in plaats van te beseffen dat ze dat al ZIJN, net als iedereen. Aangeleerde gevoeligheid speelt op wanneer een concept (relatie, werk, opvoeding, succes of ‘ik’ bijvoorbeeld) voor echt en wáár wordt aangenomen.
Allemaal totaal onschuldig uiteraard. Ik bedoel; wie heeft NIET geleerd om die natuurlijke gevoeligheid te onderdrukken en in plaats daarvan te varen op verzonnen verhalen en concepten en keurslijven en ideeën en culturele of maatschappelijke normen?
“You’re looking for a feeling“, zegt Sydney Banks als hij naar onze ware natuur wil verwijzen. En die uitspraak levert geheid verwarring op als je het verschil tussen natuurlijke gevoeligheid en verhalengevoeligheid niet ziet. Ik zeg weleens: je zoekt naar een diep gevoel van welzijn zonder oorzaak. Niet naar de euforie van een doel bereiken, bepaalde pillen en middelen, grote complimenten of verliefdheid. Niet naar de aangename verdoving van alcohol of scrollen op je telefoon.
Als je natuurlijke gevoeligheid en verhalengevoeligheid door elkaar haalt, krijg je (binnen de communicatie vanuit ‘de 3 principes’) van die nare, contextloze en bypassende one-liners als ‘het is maar een gedachte’. Of wordt het leven alleen maar ingewikkelder omdat je niet durft te varen op ‘intuïtie’ nu je meent te horen dat dat óók ‘maar een gedachte’ is. Of geloof je dat je bepaalde dingen niet meer mag doen of juist moet laten omdat ze ‘niet 3 p zijn‘ (hahahaha). Of denk je dat iedereen met diep inzicht in de werking van de 3 Principes zich hetzelfde zou moeten gedragen (nogmaals hahahaha). Of negeer je de wijsheid in het lichaam (en dan heb ik het dus niet over theorieën OVER het lichaam, want dan gebruik je juist je verhalenhoofd 🙂 ).
Het verschil tussen natuurlijke gevoeligheid en verhalengevoeligheid is voor mij ook: EENVOUDig leven (gebeurt AL) en daar een hele (verhalen)toestand van maken (kan gebeuren, hoeft niet 🙂 ). Voel je een beetje wat ik bedoel?
*De 3 principes zijn in mijn ogen een verwijzing naar het feit van non-dualiteit, met als extra een beschrijving van hoe de illusie van dualiteit (alles wat binnen tijd, ruimte en materie beweegt) tot stand komt.
