Stel dat je inziet dat nare gebeurtenissen uit je verleden nu niets anders meer zijn dan herinneringen die je in je onschuld hebt meegedragen naar steeds weer een nieuw moment. Zou het dan nog logisch zijn om die nog langer te blijven meesjouwen of ‘het’ een plekje te willen geven?
Laatst sprak ik met iemand die een opleiding deed om als vrijwilliger in een hospice aan de slag te mogen. Wat haar geleerd werd was het volgende: als je komt werken, laat dan je eigen rugzakje (je eventuele problemen thuis) achter bij de voordeur van het hospice zodat je de mensen die je helpt open en met helderheid tegemoet kunt treden. En als je het hospice weer verlaat, laat dan het rugzakje van die dag (de gebeurtenissen in het hospice) ook weer achter bij de deur.
Ik vond het een geweldig advies en verwonder me over het feit dat dus blijkbaar (ergens) wel gezien wordt dat het mogelijk is om herinneringen simpelweg achter te laten. Maar dat men in de reguliere psychologie het vaak nodig vindt om sessie na sessie die hele rugzak weer overhoop te halen en de inhoud te analyseren of om te buigen tot een ander soort inhoud. Ik hoop dan ook dat het niet alleen hospice-cursisten duidelijk wordt dat je in elk moment je eventuele rugzak kunt neerzetten en laten staan. Sterker nog, dat je rugzakvrij door het leven kunt bewegen door in te zien dat het huidige moment geen elementen uit het verleden hoeft te bevatten. Lekker licht.
