Afgelopen vrijdag deden we weer een Shiftdag. Heerlijk om met een groep bij elkaar te zitten en te kijken naar het mechanisme van de menselijke ervaring en de waarheid daarachter. De ‘focus’ van deze dag was ‘relaties’. Wat eigenlijk niet uitmaakt voor wat wij proberen over te brengen, want naar welk werelds idee of concept je ook kijkt, van welke schijnbare orde van grootte dan ook; het mechanisme kent geen uitzonderingen of onderscheid . Het werkt altijd en voor iedereen hetzelfde. De waarheid daarachter is onveranderlijk en eeuwig, dus ook daarvoor maakt het niet uit waar het probleem over lijkt te gaan of wat het gespreksonderwerp is. Wat dat betreft kunnen we die Shiftdagen wel gewoon allemaal dezelfde titel geven. (Goed idee? Heb jij suggesties?)
Maar goed, even terug naar vrijdag. In relaties, met wie dan ook, lijkt het heel logisch dat je het over ‘jezelf en de ander’ hebt. Over wat die ander (verkeerd?) doet en hoe jijzelf zou moeten veranderen in denken of gedrag. Over de eigenschappen van die ander en wat jou triggert. Over hoe de ander en jij met elkaar om willen gaan. Maar is dat wel zo handig? Leidt dat wel tot échte transformatie?
Wat mij betreft vallen bovenstaande benaderingen onder de noemer ‘knutselen aan illusies’. Aan iets wat al gecreëerd is. Iets wat vorm gekregen heeft en vervolgens beoordeeld wordt als ‘niet goed (genoeg)’. Wat mij betreft mogen we, om écht iets nieuws te zien, een stapje terug gaan in het proces van creatie. En dat zouden we kunnen doen door ons een aantal dingen af te vragen.
-waar wordt die ander gezien en gehoord?
-waar wordt een situatie of gedrag en elke gedachte ervaren?
-waar nemen we de wereld waar?
-waar woont het idee en het verhaal over ‘ik’ en ook over ‘de ander’?
Tot nu toe heb ik nog nooit kunnen ontdekken dat er iets of iemand in mijn realiteit ergens anders werd ervaren dan in ‘mij’. Ik heb nog nooit kunnen constateren dat er een gevoel, sensatie, gedachte of verhaal ergens anders werd ervaren dan in ‘mij’. Zelfs de ervaring van ‘Angela’, fysiek en mentaal, komt op in die oneindige ruimte.
Even een disclaimer: deze ontdekking is wat mij betreft niet bedoeld om vervolgens jezelf de schuld te geven van de creatie in dit moment (in plaats van ‘die ander’). Ik vraag je ook niet om persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen om die creatie te veranderen, en dat komt misschien in eerste instantie heel onpraktisch over. Maar het punt is slechts in alle openheid en nieuwsgierigheid te kijken naar die vragen. Waar komt het antwoord uit op?
