De actrice vertelt dat ze niet meer met haar vriend, ook acteur, wil samenwerken. Want, meent zij: ‘Je bent veel kritischer op elkaar als je een relatie hebt.’ Interessant. Ik denk dat velen met een partner wel de ervaring kennen, dat je van je wederhelft méér verwachtingen hebt dan van een vage kennis of willekeurige voorbijganger. Logisch, zul je misschien zeggen, want met die partner moeten we samenzijn, samenleven wellicht en dus maakt het ons uit wat hij of zij doet en hoe hij of zij zich gedraagt. We hebben er belang bij. Het heeft met ons te maken; het is persoonlijk geworden.
Toch is het best grappig om daar eens naar te kijken en je af te vragen of het wel handig is om alle eisen en verwachtingen in ons hoofd (die tot kritiek leiden) serieus te nemen. Want eigenlijk is het gek dat we zoveel meer waarde hechten aan onze gedachten over iemand waar we van zeggen te houden. Om te willen dat die ander voldoet aan jouw, eigenlijk volstrekt willekeurige want ook maar verzonnen, eisen en verwachtingen. Om te willen dat hij of zij zich daar aan aanpast (en zo niet, dan hebben we al dan niet geuite kritiek).
Zodra er een relatie is, leggen we blijkbaar een plaatje over de partner heen waar die ander vervolgens in moet (blijven) passen. Het riekt wat mij betreft naar voorwaardelijke liefde.
Is er een andere manier? Jawel. In de ruimte vóór je eisen en verwachtingen vind je een open en nieuwsgierige blik in plaats van een vooringenomen standpunt. Liefde zonder de vertroebeling van ons persoonlijke denken. En ja (voordat je je verontwaardigd afvraagt of je ‘dan maar over je heen moet laten lopen’ enz.) ook helderheid met de juiste respons op alles en iedereen.
