Met vijf vrouwen maakten we een prachtige meerdaagse trektocht door het Himalayagebergte. Norbu, onze gids, zorgde ervoor dat we het juiste tempo aanhielden, onze flessen water braaf leegdronken en de goede route bewandelden. Hij communiceerde voor ons met de plaatselijke bevolking van de bergdorpen waar we overnachtten. Norbu was ervaren en volkomen op zijn gemak in de omgeving. Toppen van 4000 meter bedwong hij met zijn handen in zijn zakken, op versleten gympjes. Op alle tussenstations kregen we eerst uitgebreid thee en was er, behalve plek voor ons, ook een slaapplaats voor de gids volgens goed Ladakhi gebruik.
Op de laatste dag besloten de vriendinnen die het geheel organiseerden om bij een (voor plaatselijke begrippen) chique hotel te overnachten. In fantastische tenten die op het terrein achter het hotel stonden. Terwijl zij binnen regelden en onderhandelden, werd Norbu chagrijnig. Hij mopperde dat dit een veel te dure plek was. Hij wilde naar een eenvoudige homestay. Daar waren er toch genoeg van? Eenmaal in de tuin van het hotel leek hij nog steeds ‘moeilijk’ te doen. En dat was voor ons een prachtige gelegenheid om te zien hoe hetzelfde systeem aan het werk is in ieder mens. Het onderwerp waar we uren over hadden gepraat tijdens onze retreat in de week daarvoor.
In plaats van ons af te vragen waarom hij ‘zo’ deed, in plaats van te proberen hem op te vrolijken of ons hoofd te breken over eventuele culturele verschillen dan wel ‘verkeerde’ acties van onze kant, realiseerden wij ons dat er maar één ding aan de hand kon zijn. Norbu ervaarde wat onzekere gedachten en gaf daar uiting aan in zijn gedrag. Hij was even verdwaald in die gedachten. En wij hoefden daar helemaal niets van te vinden of iets mee te doen. Wij mochten er dwars doorheen kijken, naar zijn heelheid.
Daar voelden we verbinding. Daar was alleen maar liefde. Daar loste alles op.
