Arrifana beach. Het is een surfers paradijs en er wordt les gegeven. Ik zit en kijk. Tientallen poppetjes in surfpak liggen met hun plankje in de oceaan. Veel surfers-in-spé lijken vooral te wachten. Op de juiste golf, op instructies, op het moment dat ze op het board durven te gaan staan. In de tussentijd deinen ze mee. Worden ze regelmatig overspoeld en stukken meegesleurd door de niet-aflatende beweging van het water.
De meer geoefende surfers weten precies wanneer het juiste moment aanbreekt. Razendsnel gaan ze staan en laten zich dragen door het water. Ze draaien en springen en dansen met de zee in vloeiende bewegingen. Helemaal in harmonie met hun board. Moeiteloos in balans blijvend. Het moet verslavend zijn, de euforie van het razendsnel voortgestuwd worden. Worden zij niet nat en moe dan? Jawel. Dat zit allemaal in het pakket van de surfervaring. Komen zij nooit gedesillusioneerd het water uit omdat ze de juiste slag even kwijt lijken te zijn? Absoluut. Hun ervaring en vaardigheid sluit dat niet uit.
Het is als het leven zelf. Zoals de oceaan is er een universele kracht die ons leven geeft, draagt en voortstuwt in het leven. Een niet-aflatende stroom waarop we mee kunnen liften in ons aardepak. Dansend en in balans. Het heeft geen zin om op te staan en te worstelen als we de goede golf (van inspiratie, wijsheid en gedrevenheid) nog niet voelen. Dan is het tijd om lekker mee te deinen met het leven in de wetenschap dat er steeds een volgende golf komt. En een leraar kan je vertellen hoe het voelt en kan je laten zien hoe het eruit ziet, maar je zult zelf onbevreesd op moeten staan.
Nat en moe worden hoort erbij, al heb je nog zoveel surf (of levens-)ervaring. Soms wil je misschien gedesillusioneerd van je plankje afstappen omdat je de juiste slag kwijt lijkt te zijn. Maar als je eenmaal een keer zo’n golf helemaal hebt uit gesurft, wil je steeds opnieuw het water in. Voor de fun of the ride.
Foto © Rob Tol
