Laatst ging de wekker in onze camper best vroeg. Geliefde wilde een live uitgezonden sportevenement niet missen. Half slapend kreeg ik een beetje mee waar het allemaal over ging. Iets met heel hard rijden in speciale auto’s op een circuit. Er was eerst een voorbeschouwing waarin mensen die veel wisten van deze sport met elkaar praatten. In de gesprekken hoorde ik enorm veel speculatie en voorspelling. Gebaseerd op gebeurtenissen in het verleden, inschattingen van de huidige vorm van de deelnemers en de techniek van de auto’s waar zij in zouden gaan rijden. Het was een zeer geanimeerd geheel. Iedereen in de studio had het naar z’n zin.
Tijdens het gebeuren was er een commentaarstem die niet alleen continu melding maakte van het gebeuren op het circuit (dat konden de kijkers immers zelf wel waarnemen; er waren mannen die heel hard rondjes reden en als eerste over de finish probeerden te komen) maar ook over wat de commentator dacht dat er zich in de hoofden van de coureurs afspeelde. Ik hoorde: ‘jaaaa, Pietje denkt nu natuurlijk ook….’ en iets in de trant van ‘nu is Pietje er natuurlijk extra op gebrand om Keesje in te halen en…’. De stem ventileerde ook duidelijk emoties. Er was enthousiasme, spanning en ontzetting.
Na de race was er weer zo’n bijeenkomst. Nu onder de noemer ‘nabeschouwing’. Nog steeds zaten er mensen bij elkaar; ditmaal om terug te kijken op het evenement. Er werden beelden herhaald, analyses gemaakt, meningen geventileerd over coureurs, acties en machines en er werd zelfs gespeculeerd over hoe de race ook anders had kunnen gaan en uitpakken ‘als…..’. Al met al een zeer vermakelijk geheel in drie delen. Als je interesse daar ligt, tenminste. Anders komt misschien de gedachte ‘waar gáát dit allemaal over?’ in je op. (Maar dat terzijde.)
Ik zag er een parallel in met wat we in dit leven vaak doen. Er staat een gebeurtenis op ons programma. Een sollicitatie of functioneringsgesprek. Een presentatie of elevator pitch voor een potentiële klant. Een etentje met familie of een uitvoering met je koor. Een reis of een date. En ons conceptuele brein, de plek waar ons ‘ikje’ en daarmee onze wereld zo leuk bij elkaar wordt bedacht, begint met een voorbeschouwing waarin gespeculeerd en voorspeld wordt. Soms al tijden van tevoren. Gebaseerd op wat datzelfde brein meent te weten over zo’n specifieke situatie en/of deelnemers aan die situatie.
Terwijl de gebeurtenis zich afspeelt vertelt het conceptuele brein, als een goed getrainde commentator, verhaaltjes over wat er zich voordoet. Niet sec over wat er zich fysiek afspeelt (dat is immers slechts het samen zitten van een paar mensen), maar in de vorm van gedachten over wat er in de andere hoofden gebeurt. En met emoties zoals enthousiasme, spanning en ontzetting.
Tot slot vindt er in het conceptuele brein vaak nog een nabeschouwing plaats. Waarbij beelden van de gebeurtenis opnieuw worden afgespeeld, analyses gemaakt, meningen gevormd en soms wordt er zelfs gespeculeerd over hoe het allemaal ook anders had kunnen gaan en uitpakken ‘als…’ Al met al een zeer vermakelijk geheel in drie delen. Voor degene die er interesse in heeft, tenminste. Anders komt misschien de ‘waar gáát dit allemaal over?’ in je op. (Vooral als jij niet de hoofdrolspeler in de gebeurtenis bent, maar een vriend of vriendin die de voor- en nabeschouwing over zich heen krijgt.)
Is dit herkenbaar voor je? En begin jij dit in het dagelijks leven wat vermoeiend te vinden? Zorgt het voor energieverlies, dat voortdurende voor- tijdens- en nadenken? Dan nodigen wij je van harte uit om eens voorbij de verhalen van het conceptuele brein te kijken. Voorbij het ikje. Naar de rust en ruimte die daar is.
(En als je dat samen met ons wilt doen ben je van harte welkom op één van onze Shiftdagen in Soest)
