Er zijn gigantisch veel gedachten en gevoelens die lijken te gaan over de huidige ‘Coronacrisis’ (leuk concept!). Ik zie dat er voor ons allemaal, linksom of rechtsom, iets te realiseren is. Dat er dingen te ontdekken zijn. Over de aard van de menselijke ervaring, over deze tijdelijke realiteit. En/of over wie je werkelijk bent.

Ik dacht in dit kader zomaar terug aan een interview dat ik ooit gaf over mijn reizende bestaan. Waarin de interviewer aannam dat ik op reis was gegaan om mijn vrijheid te vinden. Terwijl ik zag dat het andersom was: er was al (het gevoel van) vrijheid en toen kon ik vertrekken en vertrok ik ook. Dat rondtrekken was dus niet de oorzaak van het gevoel van vrijheid. En ook niet nodig om me vrij te voelen. Gelukkig maar, want dat zou mij afhankelijk maken van of er gereisd wordt of niet.

Terwijl vrijheid onvoorwaardelijk is en in meZelf zit. Dus laten we ons niet vergissen en de zaken omkeren!

Onlangs hoorde ik van iemand hoe zij zich ditzelfde mechanisme realiseerde op het vlak van de liefde. “Er was al een gevoel van liefde en toen kwam er een man. En ook als deze man gaat, blijft de liefde.” Hoe cool om dat te weten! Dan ben je onafhankelijk en kan er in vrijheid gerelateerd worden.

En dan nu dus al het gedoe rondom de verschijning van tante Cor(ona). Zou het hier hetzelfde werken? Zou het zo kunnen zijn dat alle gedachten(patronen) en gevoelens die in deze tijd opkomen en aan deze specifieke situatie worden opgehangen, daar ook gewoon niets mee te maken hebben? Laten we even kijken. Ik noem een paar gevoelens

Angst.

Volgens mij was er al angst in de mens. Ook voordat tante Cor langs kwam. Maar nu hangen we het ineens aan haar op. En wordt het allemaal lekker uitvergroot, die angst. Of het nu angst lijkt te zijn voor ziekte en dood, voor een totalitair regime, voor inkomensverlies, voor elkaar, voor een vaccinatie of voor het vastlopen van de zorg.

Even tussendoor: waar je ‘ja’ en ‘nee’ tegen zegt hoeft helemaal niets met angst te maken te hebben. Dat kan gewoon vanuit helderheid gebeuren.

Tweedeling.

Er was toch vóór 2020 al best vaak het gevoel afgescheiden te zijn van onze medemensen? Misschien voelden we ons wel verbonden, of zelfs één, met gelijkgezinden, maar voelden we ons ook één met andersdenkenden? Nee toch? Of lang niet altijd? (Geeft niks hoor!) Dus het gevoel van tweedeling was er al. Het zat al in ons. En nu geven we Cor of de overheid of een ander of wat dan ook de schuld. Een beetje gek, als je goed kijkt.

Controledrang.

Was dat niet een beweging die werkelijk overal al speelde voordat tante Cor arriveerde? Schijnbaar in het onderwijs, in de (geestelijke) gezondheidszorg, in de opvoeding en in de wet- en regelgeving, maar dus eigenlijk in de mens zélf, want wie maakt anders die regels? En ben ik zelf helemaal vrij van controledrang? Vermoedelijk niet.

Uitsluiting.

Er waren al gevoelens van buitengesloten worden of zijn, als je goed kijkt. Misschien hing je het op aan het niet mogen meedoen met een clubje. Als kind of als volwassene nog steeds. Of voelde je je in familie-, vrienden- of werkkring buitengesloten doordat je bijvoorbeeld ergens niet voor uitgenodigd werd. En nu lijkt het gevoel van buitensluiting te komen van de mensen die geloven in de crisis van Cor en denken dat sommigen niet meer mee mogen doen in de maatschappij (of wat dan ook)! Maar is dat ook zo?

Tekort.

We zouden zomaar inkomensverlies kunnen lijden door de geldende ge- en verboden. Een gevoel van (dreigend) tekort kan ervaren worden. Ik suggereer dat er al ideeën van tekort leefden voordat tante Cor kwam. Kun je dat (h)erkennen, als je goed naar binnen kijkt en eerlijk bent? En nu wijzen we de omstandigheden aan als boosdoener. Dat mag, maar het is niet waar. Het is de zaken omdraaien.

Meestal wordt er hier, door de ogen van Angela om het zo maar te zeggen, geamuseerd en verwonderd gekeken naar wat er zich allemaal afspeelt. Soms is er echter:

Irritatie en oordeel.

Dat wijt ik dan bijvoorbeeld aan het gebrek aan logica in de mens die maatregelen verzint en soms ook aan het gebrek aan lef of logica in de mens die ze meent te moeten opvolgen. Maar ik weet tegelijkertijd ook ergens, in mijn achterhoofd of in mijn hart of dieper dan dat, dat er dan ten eerste al een afscheiding is gemaakt (ik zie ‘een ander!!) en een oordeel geveld. Ten tweede besef ik dat de oorzaak van mijn irritatie niet dát kan zijn. Ook al lijkt het nog zo echt. Want irritatie en oordeel was er ook wel eens voordat tante Cor er leek te zijn. Sterker nog, ‘vroegah’ was ik best vaak geïrriteerd!

Je kunt hetzelfde zien voor elk schurend en wringend gevoel dat je aan tante Cor of iets anders ophangt. De rij is eindeloos. Onrust, eenzaamheid, verzet en de neiging tot zeuren, you name it. Van zichzelf geen enkel probleem, het zijn gewoon menselijke ervaringen, maar er zit wél de mogelijkheid in om iets helder te krijgen en daarmee de rust te ontdekken waar je vermoedelijk naar verlangt.

En nogmaals; de conclusie is niet dat je je ‘dus’ nergens tegen moet verzetten of nergens ‘nee’ tegen mag zeggen. Dat kan gewoon uit helderheid gebeuren. Net als meewerken en een ‘ja’. Helderheid herken je aan een ‘neutraal’ gevoel en spontaan bewegen zonder analyses. Aan eenvoud en pure logica.

Is het niet heerlijk om te zien dat er, qua gevoelens, helemaal niets nieuws onder de zon is? Nooit! Al lijkt het nu allemaal lekker uitvergroot te worden, aan alle kanten te spiegelen en wereldwijd te spelen? Voor ons een gelegenheid om iets nieuws te zien of realiseren. Hoe cool om te beseffen dat er zo niets meer hoeft te veranderen en toch, tegelijkertijd alles (in ‘ons’) kan veranderen!

Afbeelding van Boris Štromar via Pixabay