We ‘mogen’ een tijdje niet op vakantie. En of je dat nu wel of geen probleem vindt; er is sowieso een alternatief waar geen verplaatsing of vervoermiddel voor nodig is. De mens beschikt namelijk over het vermogen om te allen tijde een trip te maken. Sterker nog, dat doen we vrijwel voortdurend en ongemerkt. We stappen op doemscenario-gedachtetreinen en vermaken ons met toekomstdromen of ‘trips down memory lane‘. Maar de meest geniepige trips merken we niet eens op. Of we geloven dat wij die trips niet maken omdat we er te verlicht of vergevorderd spiritueel voor zijn. Ik heb het over de egotrip.
De online Van Dale (die niet zo dik is) geeft de volgende betekenis aan dat woord: (al te zeer) op het eigen ik gericht handelen en gedrag.
Het klinkt niet al te ‘positief’. Gelukkig kun je egotrips vermijden, althans dat denken we, door je handelen en gedrag te richten op anderen. Toch? Door je weg te cijferen, op te offeren en te pleasen. Door te doen wat anderen belangrijk vinden en door anderen te dienen. Zoiets.
Toch waag ik te betwijfelen of dat wel zo is en of het wel zo werkt. Want het hele idee dat er iemand IS om weg te cijferen, is wat mij betreft al een egotrip. Je construeert (in alle onschuld) een ‘ikje’ en gaat dat vervolgens in een hoekje zetten, omdat dit beter zou zijn voor een ander, al even illusoir ‘ikje’. Is het niet grappig?
Zo bezien is alles wat we doen om van een ‘laag’ zelfbeeld een beter zelfbeeld te maken net zozeer een egotrip als het verheerlijken van onszelf. Elke vorm van persoonlijke ontwikkeling is een egotrip, want je moet wel eerst een persoon denken te zijn om dat vervolgens te willen ontwikkelen. Elke duik in het verleden is een egotrip, want graven in een verhaal dat er niet (meer) is. Elke persoonlijke missie is evenzeer een egotrip (richting een betere toekomst) als het gevecht tegen een persoonlijke verslaving of neiging.
Het gevoel van niet goed genoeg te zijn is dezelfde ego trip als een gevoel beter te zijn dan anderen. Beide vergen een vergelijking tussen twee fictieve personages.
Het idee van slachtofferschap is dezelfde egotrip als een schuldig ikje.
Egotrips zijn allemaal dezelfde uitstapjes vanuit heelheid en Eenheid (vanuit Thuis!) naar de wereld van vorm, van afgescheidenheid. Je hoeft er je koffers niet voor te pakken. Je kunt er zonder reservering terecht. Er is geen enkele lock down of andere maatregel die je tegen houdt. Het is steeds maar één gedachte ver en het kost je he-le-maal niks.
Behalve het natuurlijke gevoel van geluk, verbondenheid en pure liefde. Maar enkel voor de duur van de ik-gedachte.
