Ik maakte een wandeling en kwam terecht in een dorp in Noord Holland. Aan de ene kant van het pad lagen herfstbladeren in prachtige kleuren; aan de andere kant bloeiden rozenstruiken in uitbundig roze. Heel even schoot de zin ‘de natuur is in de war’ door mijn hoofd. Dat had ik ook ergens gelezen en blijkbaar als mogelijke waarheid aangenomen. Maar na die gerecyclede zin kwam er in een flits iets heel anders op. En als ik er woorden aan wil geven zouden die er ongeveer zo uitzien:
De natuur is helemaal niet in de war. Die is per definitie een perfecte uitdrukking van een allesomvattende Energie, hoe je die ook wilt noemen. Wanneer en hoe die ook groeit, bloeit en afsterft. Zoals wij in essentie, en dus letterlijk van nature, ook een perfecte uitdrukking zijn van dezelfde Energie. Perfect zoals we verschijnen in elk moment. Ongeacht de vorm van ons lichaam of de emotie die speelt. Maar dat zijn we als mensheid even vergeten en daardoor zijn we danig in de war geraakt. We hebben een mening over wat er vorm krijgt, (en ja, ook dat is uiteindelijk perfect!) want die moet aan vooraf bedachte maatstaven voldoen.
Wij zijn in de war met onze drang tot indelen en categoriseren, met ons voortdurende monitoren en zorgen maken. Met ons in de tijd zetten en in de pas lopen. Met ons meten en weten, vergelijken en beoordelen. Met ons sturen en manipuleren. In de war omdat we ‘even’ vergeten zijn hoe die vorm vormkrijgt. Dat het geen bestaan heeft onafhankelijk van het Denken en Bewustzijn. Goh.
Vol verwondering werd er verder gewandeld.
