Een aantal dagen op rij werd ik wakker met keelpijn, een kriebelhoest en een snotneus. Ook voor het slapengaan waren deze fenomenen aanwezig (tot er slapen was). Maar overdag, achter mijn laptop zittend en wandelend in het bos, was het er niet. Niets! Op een enkel kuchje na. Dus was ik nu verkouden of niet?
Ik vond het grappig om daar eens naar te kijken. In het kader van de werking van de menselijke ervaring, en in het kader van het inzicht dat het lichaam ook een ervaring is. En daarmee ‘vloeibaarder’ dan we gewend zijn te denken. Veel meer energetisch dan materieel.
Syd Banks:’It’s ALL One Energy‘ en:’it’s ALL Thought‘.
Op de vraag of je nu ‘ziek’ bent of niet, wat je daar dan ook onder zou verstaan, zijn we gewend een eenduidig antwoord te geven of te willen hebben. Zeker de laatste anderhalf jaar 🙂 ! Het is zwart of wit, het is wel of niet tante Cor, de uitslag is positief of negatief. Je moet het zeker weten. Waar je eerder nog een beetje twijfelachtig kon zijn met: “ik een beetje ziek, verkouden, grieperig”. Hetgeen je wellicht baseerde op een getal op de thermometer (dat heb ik trouwens altijd al een gek fenomeen gevonden). Of afmat aan de vraag of je nog op je benen kon staan of niet. Of toetste aan een ander zelfbedacht criterium.
Nieuwsgierigheid dus, naar de vloeibaarheid van de fysieke ervaring. Ik zag dat we die ervaringen vaak ‘bundelen’. Bij elkaar rapen. Er is van moment tot moment een nieuwe ervaring, maar wij bundelen die graag. We pakken er een paar momenten uit waarop de neus liep, er geniest werd of een hoestbui was. Vervolgens benoemen we die bundel: ‘ik ben verkouden’. Wellicht trekken we daar ook nog conclusies uit (dus ik moet…..dus ik kan niet…). Of gaan we deze fenomenen bestrijden.
Hetzelfde doen we trouwens met psychische ervaringen. Die ook een lichamelijk component hebben, want waar voel je ze? Misschien ben je bijvoorbeeld een keer rood aangelopen in gezelschap. Of heb je je een aantal malen ongemakkelijk gevoeld in een groepje. Met een kramp in je maag of klotsende oksels. Ook hier geldt: er is van moment tot moment een nieuwe ervaring, maar wij bundelen die, benoemen het (hier misschien als ‘ik heb een sociale angst’) en trekken er conclusies uit: dus ik moet…dus ik kan niet….Of gaan de fenomenen bestrijden.
Doen we zo eigenlijk niet iets ’tegennatuurlijks’? Maken/leggen we hiermee niet iets vast wat van zichzelf niet vast is? Kunnen we ooit met zekerheid vaststellen dat iemand ziek of sociaal angstig is? Is er niet van moment tot moment een nieuwe ervaring te beleven?
Kun je zien hoe het bundelen, benoemen en bestrijden van ervaringen ons de wereld van concepten (ziek, sociaal angstig) intrekt? Het ingewikkeld maakt waar het makkelijk kan en van zichzelf heel natuurlijk en vloeibaar is?
Ik hoop niet dat je leest dat je niet meer mag zeggen dat je verkouden of ziek of bang bent. Of geen pilletje meer mag nemen of iets anders doen wat jou een passende respons lijkt. Daar gaat dit helemaal niet om. Wij geven juist nooit instructies en vertrouwen volledig op ieders eigen Wijsheid. Maar als je nieuwsgierig bent naar een heel nieuw paradigma en interesse hebt in eenvoud en rust, zou je eens (mee) kunnen kijken wat er gebeurt als je gewoon van moment tot moment beleeft wat er te beleven valt. En de neiging tot bundelen, benoemen en bestrijden verliest. Als je durft NIETS te weten over wat elke ervaring betekent maar je simpelweg realiseert dat het mens-zijn een voortdurend veranderende ervaring is. Tot stand gebracht door Mind (je leeft!) Consciousness (je ben bewust!) en Thought (er is een creatie!).
En voor wie ernstige en angstige bezwaren voelt opkomen en meent dat je ziekte of angst niet zomaar af kan doen als een ervaring-in-het-moment; kijk dan eens nieuwsgierig naar algemeen geaccepteerde psychologische ‘feiten’ zoals de kracht die gedachten hebben, naar fenomenen als het placebo- en het nocebo effect, en vraag je dan opnieuw af of het handig is wat we gewend zijn te doen 🙂 .
Afbeelding van Myriams-Fotos via Pixabay
