Een Noorse grapjurk postte bovenstaande foto op een Facebookpagina van een groep Noren die fel tegen immigratie zijn. De leden van deze Facebookgroep bekeken de foto en vonden er wat (of eigenlijk veel!) van. ‘Tragisch’, ‘angstaanjagend’ en ‘misselijkmakend’ zeiden ze in hun commentaren.
Één van hen schreef:’Dit ziet er heel eng uit. Het zou verboden moeten worden. Je kan niet zien wie eronder zit. Het zouden terroristen kunnen zijn.’ Andere reacties luidden: ‘Vreselijk. Dit zou nooit mogen gebeuren.’ ‘De islam is een vloek en zal dat altijd blijven.’ ‘Zet ze het land uit- we leven in bange tijden’ en: ‘Ik dacht dat het er in 2050 zo uit zou zien, maar het gebeurt NU!’
Als je goed naar de foto kijkt, zie je zó dat het hier gaat om een plaatje van zes lege bus stoelen. Zes lege stoelen die, waargenomen door het angstige denkfilter van de groepsleden, veranderden in burqa’s met bedreigende medemensen eronder. Hun hoofden produceerden een heel scenario dat door hun bewustzijn in een angstaanjagende werkelijkheid werd omgetoverd. Maar het was nep nieuws. Zes lege bus stoelen die werden getransformeerd tot een terreurgroep.
Een prachtig voorbeeld van wat we allemaal doen. De gedachten die we voor waar hebben aangenomen vervormen wat we waarnemen. En in dit geval is dat wel heel duidelijk, maar in het dagelijks leven doen we het ook voortdurend en onbewust. Een stroom aan nep nieuws raast door het brein. We projecteren continu onze eigen ideeën op een van zichzelf volkomen neutrale realiteit.
Weet je zeker dat die buurman is zoals jij ‘m ziet? Weet je zeker dat je kind is zoals jij hem of haar waarneemt? Weet je zeker dat je geliefde is zoals jij hem of haar beschrijft? Weet je zeker dat die mensen de eigenschappen hebben die jij ze toedicht?
Verhelderend om eens naar te kijken. Wellicht een stimulans om je eigen denken minder snel of helemaal niet meer te geloven.
