Baal jij er soms ook zo van dat je nooit lang kabbelt en telkens weer momenten hebt waarop je je rot voelt? Soms ben je boos, soms ben je verdrietig, soms bang of verward. Het duurt misschien niet eens zo lang, maar het onderbreekt de flow van je dagelijkse gelukkige tevredenheid.
Velen van ons hebben een leuk bijbaantje aan het streven naar stabiliteit. Want we denken na over elke keer dat we toch weer een negatieve emotie ervaren. Waarbij we bedacht hebben (met de nadruk op zelf bedacht) dat stabiel, blij, gelukkig en tevreden zijn beter is dan het wisselen van stemming.
Overigens lijkt het me een cultureel ding, dat streven naar stabiliteit. Nergens anders is er zo’n gigantische zelfhulp-industrie ontstaan als in de westerse cultuur. Die je laat geloven dat er inderdaad iets mis met je is als je niet altijd happy door het leven huppelt. Tuurlijk, als je psychisch zo in de war bent dat je niet meer functioneert, ben ik de eerste om je naar een goede therapeut te sturen. Maar in veel andere gevallen vermoed ik dat je jezelf de moeite kunt besparen.
We sleutelen voortdurend aan onszelf om vooral maar zoveel mogelijk positief, blij, productief en stabiel in het leven te staan. Waarbij we onszelf onder een vergrootglas leggen om goed in beeld te houden of we wel gelukkig zijn. Die manier van doen is – voor zover ik dat op dit moment kan zien – gestoeld op een aantal misverstanden.
Misverstand 1: Negatieve emoties moeten weg – het leven is beter zonder
Dit lijkt waar en tegelijkertijd zien we meteen dat deze uitspraak onzin is. Je wilt helemaal niet zonder negatieve emoties – je wilt er minder en graag alleen op die momenten die jou uitkomen. Helaas werkt het zo niet, merkte mijn vriend gisteravond. Hij maakte een opmerking toen ik in bed stapte en ik ontplofte. Van 0 naar 100 in 0,02 seconden. Nu heb ik geen idee meer wat er aan de hand was, maar op dat moment was het een volkomen logische en terechte reactie. Er was een gedachte getriggerd waar mijn bewustzijn een realistische film van maakte waardoor ik niet anders kon dan er in meegaan. Jammer. Vervelend. Maar geen man overboord omdat zowel mijn vriend als ik naderhand duidelijk konden zien dat het om een tijdelijke bewustzijnsvernauwing ging. Die niets zegt over hem, mij of over onze relatie.
Emoties horen bij het leven. Zonder dat is er geen menselijke ervaring.
En het mooie is: die emoties zeggen niets anders over jou dan dat je heel even heel erg in je eigen gedachten gelooft. En dat je op dat moment heel even niet kan zien dat je ze zelf verzint. Je bent nog steeds heel en perfect. Onder de zichtbare angst/verdriet/boosheid zit nog altijd jouw kern die zo heel is als de dag dat je werd geboren.
Je hoeft dus niet aan jezelf te sleutelen want er is niets mis met je. Je gelooft alleen even (of langer ;-)) in wat je denkt. En daar mag je mee stoppen. Daar kun je mee stoppen. Je hebt de vrije wil om te zien dat jouw gedachten alleen dat zijn: jouw gedachten die heel echt lijken maar niet echt zijn. Je hoeft er niet mee te stoppen. Je kunt ook heerlijk doorgaan met razen, tieren en bang zijn – als dat jouw manier is om het leven te ervaren. Alles is prima. Zo lang je weet dat het allemaal niet zo reëel is als het lijkt 😉
Tot zover misverstand deel 1. Volgende keer misverstand 2 in het kader van streven naar geluk.
