Regelmatig hoor ik iemand iets zeggen als “Dat is toch ook logisch?” Of “Zou jij dat niet ook gedaan hebben?” en “Dat heeft iedereen wel eens, toch?” .
We worden als mensen blijkbaar graag bevestigd in dat wat we denken, voelen of doen. Tevens bevestigen we anderen met grote regelmaat met veel plezier.
Want als het even kan willen we wel het goede of het normale vinden. En misschien nog wel belangrijker: we willen graag dat anderen ons normaal vinden. En aardig, leuk, grappig, sociaal en ga zo maar door.
Evolutionair gezien is het natuurlijk handig om te zorgen dat je niet zo veel afwijkt van de groep dat je eruit gegooid wordt. Zo bleven onze voorouders tenslotte in leven.
Maar het lijkt erop dat we dit iets te ver hebben door getrokken. Ja, het is fijn om aardig gevonden te worden. Tuurlijk is het goed om anderen niet boos te maken. Er is absoluut geen reden om gemeen te gaan doen. Alleen…
Het ziet er naar uit dat we collectief vergeten dat ‘goed’ en ‘normaal’ concepten zijn die ook maar iemand ooit bedacht heeft. We hangen ze misschien wel met z’n allen aan, maar dat maakt niet dat ze minder bedacht zijn. En hoe meer we erover praten met anderen en die bevestiging zoeken, hoe erger we het voor onszelf maken.
Bovendien negeren we hierbij fijn dat niet eens iedereen dezelfde definitie gebruikt voor de termen. Er zullen altijd mensen zijn die er een ander beeld van hebben dan jij. Zo heb ik een tijdje op een alternatieve school gezeten en kreeg ik steeds te horen van kinderen in het reguliere schoolsysteem dat dat raar was. Maar voor mij en voor de kinderen op mijn school was dat juist normaal. Wie heeft er dan gelijk? In andere gevallen zal je misschien meemaken dat je zelf van mening verandert over wat normaal of goed is. Ooit at ik vlees en nu niet meer. Nu vind ik dat niet meer normaal, maar toen wel.
Dat zien we in het moment alleen niet – dan klampen we ons vast aan de concepten alsof het reddingsboeien zijn. Reddingsboeien waar we meestal niet perse gelukkig van worden of door geholpen zijn. Want vaak zijn dingen als ‘normaal’ en ‘goed’ redenen om onszelf op onze kop te geven omdat we er niet aan kunnen voldoen.
De invulling die we eraan geven lijkt zó echt, maar is in werkelijkheid volledig het gevolg van onze gedachten en ons bewustzijn. Het ziet er realistisch uit, maar de grenzen waarvan we denken dat ze bestaan zijn er niet echt. Ze zijn arbitrair, persoonlijk en veranderlijk.
We kunnen er van maken wat we willen – of niet. Hoe dan ook, we hoeven ons er in ieder geval niet krampachtig aan vast te grijpen. We mogen gewoon zijn. Gewoon doen. Zonder oordeel.