Heerlijk door het bos wandelend belde ik met één van onze gesprekspartners om samen te kijken naar wat we nu eigenlijk zeggen (en schrijven), hoe dat soms verwarring op kan leveren (vooral als er een persoonlijke opdracht uit gedestilleerd wordt) en waar we uiteindelijk altijd naar verwijzen.
Want soms nemen we de ‘omweg’ van het persoonlijke en psychologische in onze stukjes. Uitsluitend om iets herkenbaar te maken. Maar altijd met de ‘uitnodiging’ om te kijken naar de oneindige ruimte daarachter. Naar je ware natuur. Waar al het persoonlijke en psychologische in plaatsvindt. En dus niet met een opdracht om persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen voor (en dan te gaan knutselen aan) wat al plaatsgevonden heeft. Wat al gecreëerd is.
In dit gesprek kwam ineens de term ‘een andere positie innemen’ op. Niet als iets wat we persoonlijk kunnen doen, maar als iets om nieuwsgierig naar te zijn. Voor het gemak onderscheidden we in dit gesprek twee posities: die van de persoon en die van het geHeel. Vanuit de positie van de persoon is alles ehm…persoonlijk, belanghebbend, vaak verkrampt en voortdurend oordelend. Dit wil ik wel, dat wil ik niet. Dit is goed, dat is slecht.
Vanuit de positie van het geHeel is ALLES wat er in dat geheel plaatsvindt, oftewel ELKE ervaring of ELKE creatie, gewoon toegestaan. Het IS er namelijk al. Geaccepteerd, verwelkomd en omarmd (dat hoef jij persoonlijk dus ook niet meer te doen). Het IS er al en niet LOS van het geHeel. Hoe kan het geHeel nu iets afwijzen wat in zichZelf beweegt? Als een eindeloze stroom ervaringen?
De positie van het geHeel is paradijselijk, zou je kunnen zeggen. Want er is nog niet gegeten van de vruchten van de boom van kennis van goed en kwaad. Beide posities, die van het paradijselijke en die van het persoonlijke, bestaan tegelijker’tijd’. Het is maar een minieme shift in perceptie EN een enorme aardverschuiving, qua beleving.
(In dit kader was het ook leuk om ons weer even te herinneren dat het idee van ‘de persoon’ alleen maar bestaat/ontstaat in de linkerhersenhelft.)
In een ander, compleet filosofisch gesprek met een trainee ontstond er een mijmering over bomen, die eigenlijk ook te maken had met het innemen van een positie. Want vanuit ons menselijke perspectief ‘gebruiken’ we bomen als bouwmateriaal, of om op te stoken en ons te verwarmen. Dat vinden we normaal of juist verschrikkelijk of acceptabel onder bepaalde voorwaarden (duurzaamheid et cetera). Maar wetend (?) dat de boom en de mens (onder andere?) zuurstof en CO2 uitwisselen, kan het net zo goed andersom zijn: dat de bomen nu, bij de gemeten oversterfte (?) van mensen denken: ‘shit, daar gaan mijn producenten van CO2! Waarmee en hoe zal ik dat deel van de productie van mijn levensadem eens vervangen?
Als het allemaal in essentie Één Energie is die in de wereld van de vorm iets lijkt uit te wisselen, kan dat, de verschillende posities innemend, allemaal ‘waar’ zijn!
Naar mijn wandelende voeten kijkend kwam er ineens ook de gedachte (en daarmee de ervaring!) op, dat het bospad onder deze voeten door bewoog. Waar we natuurlijk ‘gewend’ zijn om te zeggen en ervaren dat wij ons over een pad bewegen. Maar is dat wel zo? Kan het niet net zo goed andersom zijn binnen de wereld van de vorm? Ook gegeven het ‘feit’ dat die aarde rondtolt en door de ruimte suist zonder dat we dat opmerken?
Zo lijkt het ook alsof wij als persoon ons op een tijdlijn van geboorte naar de dood bewegen, maar is dat wel zo? Zou de tijd ook door ons heen kunnen bewegen? Het lijkt alsof er persoonlijke ervaringen zijn, maar klopt dat wel? Is dat wat we de persoon noemen niet een illusoire ‘container’?
En dit alles is niet bedoeld om je eindeloos na te laten denken, maar om iets los te woelen wat zo vast lijkt.
Wellicht wordt het dan makkelijker om die andere positie in te nemen, die eigenlijk een positieloze ruimte is. Daarin terug te vallen of op te lossen. En nogmaals, voor de harde werkers onder ons: nee, dat kun je niet persoonlijk ‘bewerkstelligen’ door iets te doen. Het is eerder een ‘alles laten’. En zelfs dat niet. Het IS. En daar kun je je bewust van ZIJN (niet worden 🙂 )
