Vroeger moest ik vaak lachen om veel van de songteksten van de Nederlandse band Bløf. Ik vermoedde destijds dat ze halverwege hun zinnen steeds door een vlaag van verstandsverbijstering of een vleugje voorbijvliegende wietrook werden overvallen. Maar een paar dagen geleden kwam er zomaar ineens een coupletje Bløf naar boven borrelen, en wel de volgende:

Van de wereld weet ik niets. Niets dan wat ik hoor en zie, niets dan wat ik lees’. En wat een briljant en wijs stukje tekst is dat! Het geldt niet alleen voor de zanger van de band of de schrijver van dit liedje, maar voor ons allemaal. Kijk maar even met me mee, als je wilt. De wereld waar we over praten, waar we een mening over hebben, waar we in zeggen te leven; wat weet je er werkelijk van, buiten wat je erover hoort, leest of van ziet? Hoe intens je ook luistert, hoeveel je ook leest, hoe vaak je ook reist en hoe goed je ook kijkt; kun je weten of wat je waarneemt ‘de wereld’ is?

Zou het kunnen zijn dat er dingen bestaan, nu of op een ander tijdstip, waar je nog nooit van gehoord hebt, waar je nog niets over gelezen hebt en die je nog nimmer gezien hebt? Durf je de mogelijkheid te erkennen dat wat je ziet wel eens gezichtsbedrog zou kunnen zijn? Sta je ook open voor de mogelijkheid dat je niets weet van wat er allemaal buiten jouw persoonlijke ervaring (het horen, lezen, zien) valt?

De volgende zin uit ‘Liefs uit Londen’, dat liedje van Bløf dus, is ook weer geniaal. Lees maar: ‘Ik ken geen andere landen, zelfs al ben ik er geweest‘. Wat een waarheid! Natuurlijk reizen we en komen we terug met een rugzak vol herinneringen en foto’s, en dan zeggen we dat we het land waar we geweest zijn kennen. Maar is dat ook zo? Of heb je alleen gehoord wat je kon horen (en verstaan); heb je uitsluitend gelezen en gezien wat je toevallig tegenkwam of opgezocht hebt? En ken je dus alleen die persoonlijke, menselijke ervaring, niet het land en niet de wereld?

Een onprettige boodschap wellicht voor degenen onder ons die prat gaan op hun kennis van de wereld en daar houvast in menen te hebben, maar wel iets om eens rustig en heel goed te bekijken. Ken je ooit iets anders dan of buiten de ervaring (wat je hoort, leest en ziet of bedenkt)? En kunnen we daaruit niet concluderen dat we derhalve eigenlijk NIETS weten? Dat we alleen gedachten kennen?

Van de wereld weet ik niets, van de ander weet ik niets, over mezelf weet ik niets. Wat een rust en ruimte. Wat een gelegenheid om fris op te komen dagen, in elk moment. Met een ‘open hart’, de nieuwsgierigheid van een kind en zonder de wens iets vast te willen leggen of ergens tegen te vechten.

Image by stokpic from Pixabay

Share This