Op Linkedin werd ik geattendeerd op het bestaan van een magazine voor mensen met een eetstoornis en hun naasten. Zoals er natuurlijk allerlei bladen zijn met gespecialiseerde doelgroepen en specifieke onderwerpen. Er zijn bladen voor vrouwen en er zijn zelfs specifiek bladen voor vrouwen die een bepaalde leeftijd zijn gepasseerd. Er zijn bladen voor mensen die houden van vissen (de ‘sport’, niet de beestjes). Er zijn bladen voor culinair geïnteresseerden en voor liefhebbers van interieur ontwerp.
In dit geval was er dus een blad gericht op een specifieke ‘ziekte’ (ik zet dit even tussen aanhalingstekens omdat een eetstoornis wat mij betreft uitsluitend bestaat uit gedrag dat volgt op het geloof in gedachten. Gedrag dat grote fysieke gevolgen kan hebben). En mag ik hier even een knuppeltje in het hoenderhok gooien? Dat is jammer, zoveel aandacht aan bepaalde soorten gedachten, gevoelens, gedragingen en gevolgen. Zoals elke beweging richting onderscheid maken en afgescheidenheid jammer is, omdat het (steeds verder) verwijderd is van heelheid en eenheid (en daarmee van helderheid).
We lijken in de wereld van de vorm steeds verder in te zoomen. In het kader van ‘eetstoornissen’ menen we steeds meer varianten te moeten herkennen en beschrijven. We menen onderscheid te moeten maken tussen jongens en meiden die het gedrag vertonen en we geloven dat het handig is om ook kijken naar combinaties met andere gedachten- en gedragspatronen, bijvoorbeeld die we op het ‘autisme spectrum’ hebben gezet. Het wordt steeds specifieker. En steeds ingewikkelder en uitzonderlijker. De blik raakt steeds mee vernauwd. Steeds meer verkrampt. Steeds meer vertroebeld. Er zijn steeds meer details waar we in verdrinken.
Tot we uiteindelijk ingezoomd zijn op het kleinste detail in ons schijnbaar Aardse bestaan, op een specifieke gedachte, dat ene speciale gevoel, op het miniemste onderdeel van het verhaal dat we denken te zijn.
Het is de verkeerde kant op.
En ja, natuurlijk is iedereen uniek, maar de aard van onze ervaring als mens is steeds hetzelfde. Natuurlijk is iedereen onder andere omstandigheden verwekt en geboren, maar onze bron is Een(der). Sydney Banks sprak niet voor niets de suggestie ‘go beyond the personal‘ uit. Hij doelde op een beweging naar (een besef van) heelheid. Naar wat mens-zijn is en hoe deze beleving tot stand komt, op een universele manier. Zo komen we bij wat fundamenteel is, in plaats van wat gefragmenteerd is. Bij eenvoud in plaats van ingewikkeldheid. Bij het onpersoonlijke (universele) waar al het persoonlijke geworstel in mag en kan oplossen.
Afbeelding van Willi Heidelbach via Pixabay