Is het niet fantastisch, die menselijke ervaring inclusief al het denken dat daarin en daarover plaatsvindt? In de realiteit van het eeuwige nu is er een steeds wisselende ervaring, maar we hebben de mogelijkheid om die vast te leggen in een concept. Een verhaal. Geplaatst in een tijdslijn. Waar we van genieten of onder lijden, afhankelijk van de inhoud en ons beeld van ‘hoe het zou moeten zijn’. Kijk maar even met me mee:
Er is slapen of wakker zijn, maar in ons gesprek en denken in die richting kunnen we last hebben van slapeloosheid of stellen we vast dat we goede slapers zijn. Er is geld of geen geld, maar als we erover praten kunnen we geldgebrek hebben of in overvloed leven of net rondkomen. Er is relateren of alleen zijn, maar in ons hoofd zitten we in een relatie die dan ook nog eens gekwalificeerd kan worden als goed, slecht of matig, of gaan we als single door het leven en vinden we daar weer wat van.
Er is je ziek voelen of je gezond voelen, maar in ons verhaal hebben we een ziekte (gehad), verheugen wij ons in een ‘goede gezondheid’ of wordt er al een tijdje gekwakkeld. Er is beweging of rust, maar we vertellen elkaar dat we te hard, te veel, te weinig werken, dat we dringend een poos rust nodig hebben of al te lang stilstaan en nu moeten we wel weer eens aan de gang. Er is een ‘ja’, een ‘nee’ of ‘geen idee’ maar we klagen over langdurige twijfel en analyseren en verklaren genomen beslissingen. Of we noemen onszelf besluiteloos dan wel een kordaat type.
Iedereen boven de pakweg twee jaar (?) doet dit. Ik ook. In alle onschuld. En het is fijn, vooral als het begint te wringen en schuren, om daar af en toe eens doorheen te prikken. Te zien wat er nu werkelijk gebeurt. Hoe we dat conceptuele brein soms per ongeluk misbruiken om problemen te creëren en hoe overbodig dat is.
Niet om het voortaan te laten (misschien ben je gewoon dol op verhalen!) of jezelf op de kop te geven, maar om leven (vaker?) weer in alle eenvoud te leven zonder het vaak ingewikkelde geklets erover.
Image by yogesh more from Pixabay
