Ik was in Shoreditch, een wijk in Londen die bekend staat om zijn graffiti en street art. Van superkleine beeldjes op de palen van verkeersborden tot huizenhoge muurvullende kunst, van ‘tags’ die slechts vertellen dat hij/zij hier was tot inhoudelijke protest graffiti, het was er allemaal.
Op één van de muren zag ik een tekst staan die ik helaas niet kon fotograferen maar die me wel inspireerde tot dit blogje.
De tekst was: “World Peace – Inner Peace”.
En ik vroeg me af of die volgorde een bewuste keuze was van de artiest. Ging die ervan uit dat innerlijke rust vanzelf zou volgen als er wereldvrede was? Of zag men dit als een onlosmakelijk met elkaar verbonden twee-eenheid?
We zullen het nooit weten en toch stel ik voor om de tekst kloppender te maken. Nu lijkt het alsof we pas innerlijke vrede zullen hebben als de wereld om ons heen in vrede is. Dat kan zo lijken. Ik vind het ook makkelijker om me rustig te voelen als de mensen om me heen geen ruzie hebben.
En toch…. Ik kan hard aan de slag gaan om die ruziënde mensen te laten stoppen met hun boosheid. Maar doe ik dat vanuit de goede intenties? Of wil ik ‘gewoon’ geen last hebben van het geruzie? En over hun ruzie gesproken… in hoeverre ben ik zelf vaak aan het ruziën met mezelf? Vind ik dat ik iets doms heb gedaan of dat ik te lui, te langzaam of juist te snel ben?
In mijn ogen kan ik dat interne geruzie niet toeschrijven aan de mensen om me heen. De gedachten worden in mij gedacht en ervaren. Altijd in alle onschuld, daar niet van, maar ze hebben weinig met de buitenwereld te maken.
Ik heb zomaar het idee dat ik niet de enige ben die regelmatig onvrede voelt die volledig intern ontstaat. Waar geen enkele andere persoon aan te pas hoef te komen. Als dat waar is, dat ik niet de enige ben die momenten van grote innerlijke onvrede kent: hoe kan er ooit wereldvrede ontstaan als we innerlijk nog steeds in gevecht zijn? Kan iemand die vaak boos is of zich slachtoffer voelt, bijdragen aan een vrediger wereld? Kan ik of kan jij vanuit angst werkelijk keuzes maken die vredig zijn? En andersom: kan iemand die zich vredig voelt, een oorlog beginnen?
Ik denk van niet.
Zo bezien zou de tekst moeten worden omgedraaid naar “Inner Peace – World Peace”.
Maar met inzicht in de 3 principes kunnen we zelfs nog een stapje verder gaan. Dan kan ik herkennen dat ik altijd alleen het denken aan mijn kant kan ervaren. Ik ervaar dus niet de wereld buiten mij, maar alleen mijn innerlijke wereld, als het ware. Waarvan ik denk dat het de buitenwereld is. Als dat klopt – en geloof mij niet maar luister naar Sydney Banks of kijk voor jezelf – dan wordt het nog eenvoudiger en zijn we klaar met “Inner World Peace”.
