Ik vind het helemaal niet gek hoor, dat half Nederland een burn-out heeft, depressief is of zich zorgen maakt om geld, kinderen en relaties. De andere helft heeft het ogenschijnlijk ‘goed voor elkaar’ maar houdt zich (onbewust) krampachtig vast aan regels en voorwaarden met het idee dat er niets moet misgaan, want dan blijft er weinig over van dat ‘goede leven’.
Ik vind het niet gek, omdat we ons allemaal in enige of meerdere mate identificeren met het poppetje (het aardepakje!) dat we lijken te zijn. Met alles wat daaraan vast zit. Het lichaam, gedachten, rollen, gevoelens, situaties, omstandigheden en relaties. We denken dat we het poppetje zijn en dat poppetje moet overleven. Het liefst een beetje leuk en gezellig. Een bepaalde portie tegenslag mag, want daar komt het poppetje dan weer sterker uit, volgens het verhaal. Maar niet te vaak en niet te lang. Daar worden we getraumatiseerde of gefrustreerde poppetjes van. Leven als poppetje is hartstikke eng en spannend of juist übersaai en deprimerend. Eigenlijk is het niet te doen, dat leven als poppetje.
En we blijven met z’n allen maar proberen om oplossingen te bedenken voor het poppetje of om het poppetje te bevrijden zodat het gelukkig kan zijn. We blijven krampachtige pogingen doen om het poppetje veilig te stellen en veilig te houden tot aan de onvermijdelijke dood. Ik zal je zeggen; alles wat je op deze manier ‘regelt’ is nutteloos, want altijd tijdelijk. Het is gewoon niet te doen, dat leven als poppetje managen. Er is altijd wel wat of er dreigt wat. Van binnen of in de buitenwereld (wat hetzelfde mechanisme is). Er is altijd wel iets wat we tekort komen, wat niet goed is of beter kan. Er is altijd wel iets om weerstand tegen te hebben, iets om te helen of om naar te streven. Het is ongelooflijk vermoeiend. Kortom; niet te doen.
Gelukkig is er iets anders te zien. Te beseffen of realiseren. Namelijk het feit dat je dat poppetje niet bent, maar datgene wat het poppetje beleeft. En dat je ‘dus’ geen invloed hoeft uit te oefenen op het poppetjesleven. Dat gaat namelijk vanzelf. Het speelt zich gewoon af. Dit besef scheelt een hele hoop werk. Alles wat je zoekt in je manipulatie van het poppetjesleven, vind je in de realisatie dat je het poppetje niet bent.
En ja, dan krijgen we de bezwaren die het poppetjeshoofd opwerpt. “Maar ik leef toch in de vorm, ik moet toch eten en de huur betalen, mijn kinderen hebben toch zorg nodig, het is toch gewoon fijner om een partner te hebben en gezond te zijn, hier kan ik toch in de praktijk helemaal niets mee!” Prima, als je dat gelooft, zou ik een andere route volgen. Eentje van tips en stappenplannen en analyse en oplossingen en aanwijzingen en how-to’s voor poppetjes. Hoe werkt dat voor jou (en de rest van Nederland), tot nu toe? Als je ’t mij vraagt zijn we aan het overleven in plaats van aan het leven. Het is namelijk niet te doen.
Wie zich afvraagt hoe je dat besef geen-poppetje-te-zijn kunt krijgen, nodig ik uit om gewoon goed te kijken. Het is namelijk veel simpeler om te ontdekken wat je ware natuur is dan om te blijven geloven dat je het poppetje bent. Wat iedereen daar ook over zegt. Je hebt ook ooit ontdekt dat Sinterklaas niet bestaat toen iemand je dat vertelde. Als je vervolgens goed keek, zag je dat ook. Was dat nu zo moeilijk? Was het ‘een heel proces’? Had je nog jarenlang de neiging om steeds opnieuw te geloven in de Goedheiligman als die in november weer voet aan wal zette in Nederland? Het lijkt me van niet. Je wist gewoon dat het Sintverhaal niet waar was. Het enige verschil hiermee is, dat heel veel poppetjes zich realiseren dat Sinterklaas niet bestaat, maar niet zoveel poppetjes bereid zijn om te zien dat zijzelf niet als zodanig bestaan.
En ook met dit besef leeft het poppetje gewoon verder hoor, inclusief gedachten en gevoelens. Het doet wat er te doen is (altijd minder dan je denkt) en heeft een respons op wat zich aandient. Maar dan in vrijheid, en met groot gemak en helderheid.
(Of niet, maar dat is dan ook geen probleem tenzij dat wel even zo ervaren wordt 🙂 )
