Het is belangrijk dat je je best doet, hebben we bedacht en misschien van huis uit meegekregen. Als je je best maar hebt gedaan is het goed en maakt het ook minder uit dat je ‘faalt’ (wat is dat?). Dat ‘je best’ doen stelt de mens direct voor verschillende problemen. Want hoe weet je dat wat je gedaan hebt, daadwerkelijk je best is? Misschien had je nog wel wat meer doen of kun je nu nog een schepje er bovenop gooien. Waar eindig je dan? Waar ligt de grens? Die moet je dan wel bepalen, want anders raak je opgebrand en uitgeblust. Aan het eind van je Latijn. Raakt je energievoorraad uitgeput.

Ontstaat er op deze manier geen enorme verkramping?

Kijk maar eens naar het gezicht van een mens dat zijn best probeert te doen om iets voor elkaar te krijgen. Of de mens die heel erg zijn best doet om iets te begrijpen. Een mens dat enorm zijn best doet om iets te zien (zowel letterlijk als figuurlijk!). Dat gezicht, en vaak het hele lichaam, is verkrampt.

Terwijl alles wat we willen en zoeken vanzelf zichtbaar wordt als we ontspannen. En ruimte geven aan wat gecreëerd wil worden. Door ons (heen). Dus we zouden net zo goed (of eigenlijk: beter) kunnen zeggen: doe niet je best. Verkramp niet, maar kijk wat en hoe het leven (JIJ in essentie!) wil. Nergens achteraan jagen of tegen elke prijs willen bereiken.

En dat wordt al een stuk makkelijker zodra je je realiseert dat NIETS jou gelukkig(er) of volmaakt kan maken.

Dit gezegd hebbend; als er verkramping en streven en je best doen IS; het geeft niet. Dat gebeurt ook gewoon. Maar eenmaal gezien, gevoeld, opgemerkt en (h)erkend, al is het maar door die frons in je voorhoofd, dat turen naar het scherm, die gebalde vuisten, je hoog opgetrokken schouders, een vol hoofd of op elkaar geklemde kaken, kun je weer makkelijk en vanzelf terugvallen in de ruimte daarvoor. In de ontspanning. Ruimte latend aan iets nieuws. Wat op zijn eigen, perfecte moment opkomt. Niet volgens jouw gefabriceerde tijdlijn. Wellicht is wat zo tevoorschijn komt precies dát waar je zo je best voor deed. Misschien ontvouwt er iets totaal anders, waarvan je het bestaan niet eens kon vermoeden. Of eigenlijk; niet op kon merken omdat je zo krampachtig je best aan het doen was om te bereiken of krijgen wat JIJ voor ogen had.

Man suffers only because he takes seriously what the gods made for fun is een uitspraak van Alan Watts, één van de tijdgenoten en, naar ik heb begrepen, geliefde schrijver van Sydney Banks. Ik vond daar een mooie aanwijzing in zitten voor iedereen die zó zijn best doet om dingen voor elkaar te krijgen. Voor iedereen die zijn best doet om iets te bereiken of te snappen (al is het maar wat je ware natuur is en hoe die 3 principes werken); je kunt daar gerust mee stoppen en het hele leven spelen.

Image by SAIYED IRFAN A from Pixabay