Er zit geen glas in mijn voordeur en er zijn ook geen ramen in de buurt. Het lijkt van buitenaf precies op de magazijndeuren van de winkels ernaast en wordt bovendien niet al te best onderhouden door mijn huisbaas. Wat er achter de deur gebeurt is onzichtbaar voor de rest van de wereld. Dat is op zich nooit een probleem… Behalve als ik een pakketje krijg.
De bezorgers in mijn woonplaats krijgen namelijk een soort existentiële crisis van het feit dat ze niet kunnen zien wat er zich achter die deur afspeelt. Daardoor bellen ze praktisch meteen een tweede keer aan. Een enkele keer komt het zelfs voor dat ik bij de voordeur aankom als ze al bezig zijn een we-hebben-u-gemist briefje door de brievenbus te frommelen. En dat alles binnen 45 seconden.
Toen ik nog in een huis woonde waar er wel glas in de voordeur zat, had ik dit probleem nooit. Dan was er blijkbaar minder angst dat er niemand zou komen om de deur open te doen. Gewoonweg omdat het in ieder geval duidelijk was dat ze de bewoner van het huis konden zien aankomen.
Het lijkt wel alsof pakketbezorgers meer helderheid en duidelijkheid denken te hebben als er glas in een voordeur zit. Blijkbaar zorgt dat voor een gevoel van veiligheid. Terwijl de tijd die ze daadwerkelijk voor de deur staan niet eens echt anders is – in dat vorige huis heb ik ook echt wel eens een bezorger even laten wachten omdat ik van zolder moest komen. Maar dan zonder enige gevolgen.
Ik vind het fascinerend, omdat het voor mijn gevoel wijst naar een stukje menselijk gedrag dat zich ook buiten deze situatie voordoet. En dat bovendien compleet overbodig is.
Namelijk: de illusie van het aangrijpen van aspecten buiten onszelf als rots in de branding. Zodat we ons veilig kunnen voelen. We hopen dat er glas in een deur zit zodat we ons kunnen voorbereiden op dat wat er komt.
Maar we doen het op veel meer momenten. Sommige mensen plannen hun vakantie tot in de puntjes en zorgen voor minstens twee activiteiten per dag, zodat ze zeker weten dat het leuk is en ze er écht van genieten. Een volgende groep mensen willen alleen in hun eigen auto rijden om te voorkomen dat er iets gebeurt dat ze niet op kunnen lossen. Weer andere mensen trouwen om zeker te zijn dat hun partner nergens meer heen kan, sturen hun kinderen naar het Gymnasium in de hoop dat ‘er iets van ze terecht komt’ of probeert zo gezond mogelijk te leven om een gevoel van zekerheid te creëren omtrent hun fysieke gesteldheid.
Alsof er dingen zijn waar we ons aan kunnen vastgrijpen en die er dan voor zorgen dat we veilig zijn. Die zijn er niet. Er is geen veiligheid te vinden in de buitenwereld en dat is ook niet nodig.
Niet als je beseft dat je in elke situatie oké kan zijn, omdat je een onbreekbare kern hebt. Dat is misschien onzichtbaar, net zoals het onzichtbaar is wat er achter mijn voordeur gebeurt. Maar dat je het niet kunt zien, betekent niet dat het er niet is. Er is tenslotte ook écht een huis met bewoners achter die geheimzinnige deur. 😉
