Is het je wel eens opgevallen hoeveel dingen we vreemd, gek of raar vinden? Dat kan om schijnbaar opvallende zaken gaan als het paarse haar van jongste puberdochter, de buurman die al drie maanden met een zwaar gedeukte auto rondrijdt of de tv-presentator die zomaar uit zijn functie wordt ontheven.
Als je er attent op bent, ga je merken dat we ook veel, minder in het oog springende, zaken als een wonderlijke afwijking van het ‘gewone’ zien. “Wat is die tak aan die boom vreemd gegroeid”, “Wat gek dat het in augustus ineens vijf dagen achter elkaar zo hard regent”, “Wat raar dat ik mijn sleutels nu alweer kwijt ben”. Of semi-subtiel “Schil jij je aardappels niet voordat je ze kookt? Goh…” of “Begrijp jij nou dat ze in dit restaurant de wc’s op de bovenverdieping hebben geplaatst?”.
Blijkbaar hebben we een paint-by-numbers-kleurplaat in ons hoofd waarin alle vakjes in exact de juiste kleur geverfd moeten zijn. Onbewust vergelijken we de werkelijkheid met het nummertje dat voorschrijft welke kleur erbij hoort en als daar een discrepantie wordt geconstateerd, is dat niet okay. Alles wat afwijkt van dat onbewuste ‘voorschrift’ in ons hoofd, vraagt om verbeteren, verzet of een goeie verklaring.
Het lijkt heel onschuldig, dat vergelijken, verbeteren, verzetten en verklaren. Vooral omdat het een veelal onbewust proces is dat bij de meesten van ons lijkt plaats te vinden.
Tot je je realiseert dat het vergelijkbaar is met een verborgen software programmaatje op je telefoon dat batterijduur vreet. Het kost ongemerkt energie die je heel prima voor iets nuttigers of leukers zou kunnen gebruiken. Want het verzetten tegen of vergelijken, verklaren of verbeteren van de verschillen tussen hoe jij vindt dat het zou moeten zijn en hoe de werkelijkheid zich voordoet, is nutteloos.
Je zou kunnen zeggen dat het nutteloos is omdat “wat er is, is er nu eenmaal” – maar er is ook een diepere laag waar wij graag naar wijzen. Een diepere laag die gaat over die werkelijkheid…
Wat je waarneemt, hoe je dat ervaart en wat je er van vindt (goed, fout, kan beter) komt volledig tot stand doordat er 3 principes aan het werk zijn: je leeft (principe ‘Mind’) en je beleeft (principe ‘Bewustzijn’) het denken (principe ‘Denken’). Sterker gezegd: de ‘werkelijkheid’ is altijd een functie van die drie principes. De ‘werkelijkheid’ komt voor jou tot leven – wordt voor jou op een groot filmdoek geprojecteerd – via die drie principes. Het is jouw persoonlijke film. En hoe echt het ook lijkt, het is en blijft een projectie.
Zodra je dat herkent, wordt het ineens een soort van grappig om een mening te hebben over die projectie. Alsof je in de bioscoop tegen het filmdoek moppert omdat de film je niet aanstaat, of voorstelt om de hoofdrolspeler cola te laten drinken in plaats van bier. Daarvan zien we direct dat het tijd- en energieverspilling is. Hoe cool is het dan om je te realiseren dat je ook in het ‘echte’ leven je de moeite kunt besparen om ook maar iets te vinden van de projectie waar je tegenaan kijkt?
