De menselijke ervaring in/van/als de wereld van vorm is zó rijk en afwisselend. Ik zie het steeds vaker als één levend, pulserend geheel. De ‘grote’ bewegingen daarin, zoals de verschillende tijdperken, nemen we niet persoonlijk waar. Maar op kleinere schaal zijn er de seizoenen en cycli zoals geboorte en dood. Het begin en het einde van een verhaal, van een conversatie, van een gevoel , van een proces of van een gedachte. Als een hart dat klopt of eigenlijk pompt. Als longen die bij elke inademing gevuld worden met lucht en uitzetten, om bij elke uitademing weer leeg te lopen. Heb je er een beeld bij?
En al die bewegingen vinden schijnbaar plaats in de tijd, maar werkelijk in een eeuwig nu. Hoe ver je ook terug- of vooruit kijkt; het vindt altijd in dit moment plaats. Al die bewegingen spelen zich ook altijd hier af, al plaatst het brein het in een driedimensionale ruimte.
Allemaal bewegingen. Allemaal tijdelijk. Sommige daarvan zijn verleidelijk, andere verwerpelijk (is ons persoonlijke oordeel).
Het hele idee van inzicht in de 3 Principes* is, dat de angst voor de verkramping oplost. If the only thing people learned was not te be afraid of their experience, that alone would change the world– Syd Banks. Dat niet meer bang zijn en alles dus kunnen laten (zijn), ‘levert’ interessant genoeg meer ontspanning op, zelfs middenin een kramp. MAAR NIET OMDAT JE DE VERKRAMPING AFWIJST, de verkramping wil ontstijgen of de verkramping weg-3 p’t of relativeert. Niet omdat je de verkramping afdoet als ‘maar een gedachte’, de verkramping ontkent, als een ongewenste state of mind ziet of juist (subtiel?) streeft naar ontspanning. Al is het maar in de vorm van een inzicht.
Want dan ben je in gevecht met de natuur, of eigenlijk; met je ware natuur. Met jeZelf dus.
Leven, vorm, jij; alles is in beweging. Of beter gezegd: Leven, vorm, inclusief dat wat we gewend zijn ‘ik’ te noemen IS een beweging. Van energie, van denken, van schijnbare dualiteit; hoe je het ook wil noemen. En nooit los van het vormloze, dus dat kan niet ‘mis’ gaan (al hebben we daar heel andere theorieën en meningen over).
De vorm en het vormloze zijn Een. En zodra in al die bewegingen, in al dat leven, dezelfde (One) Mind wordt (h)erkend, blijft het simpelweg leven en bewegen, maar kan er wel een hele laag verzet wegvallen. Het idee dat JIJ het leven en alles daarin persoonlijk moet doen (regelen) kan oplossen in de wetenschap dat het leven en alles daarin gebeurt. Vanzelf. Makkelijk.
Zoals een boom ook niet plant of claimt hoe goed ‘ie blaadjes en eikels los kan laten en hoe mooi hij dat dit jaar weer getimed heeft. Of roept hoe hij ernaar streeft om komend voorjaar meer en beter blad te ‘produceren’. Zoals de eekhoorn ook geen heel verhaal heeft over voldoende moeten sparen voor de altijd onvoorspelbare winter, maar toch nootjes verzamelt. Zoals de zeeën en oceanen ebben en vloeden zonder te duiden hoe en in welke mate de maan daar invloed op heeft (want wat maakt dat uit als het Éen geheel, Één beweging is?). Zoals lichamen volkomen natuurlijk geboren worden en sterven, in- en uitademen en stofwisselen.
Ik realiseerde me dat zelfs het uitwisselen van informatie (in welke vorm dan ook) die schijnbaar plaatsvindt tussen mensen, dieren of andere natuur, in werkelijkheid ook een beweging binnen de Eenheid is. We praten tegen onsZelf. Altijd en overal. Omdat het één levend, pulserend geheel is. En dat is het enige wat gerealiseerd hoeft te worden.
Verkramping en ontspanning; wat is het probleem dan nog?
*inzicht in de werking van (de menselijke) ervaring en de aard van je ware natuur.
Foto © Rob Tol
