In een liedje op de radio hoorde ik het zinnetje “van mezelf houden” en realiseerde me dat dit een veelgehoorde opdracht is. In verschillende varianten. Bijvoorbeeld “Je moet eerst van jezelf houden voor je van iemand anders kunt houden”. Of “Als je niet van jezelf houdt, hoe kan je dan verwachten dat iemand anders dat doet?”, “Als je van jezelf houdt, sta je met meer vertrouwen en moed in de wereld” en “Als je liefde voor jezelf kunt opbrengen, groeit je zelfvertrouwen.”

Van jezelf houden wordt zo een manier om iets te bereiken. De liefde van een ander of moed en zelfvertrouwen. Dat maakt ‘van jezelf houden’ tot een middleman, een tussenstap naar iets wat je wilt bereiken. Een soort omweg eigenlijk.

Erover mijmerend vond ik het ineens een heel rare opdracht, dat van jezelf houden. Want waar houd je dan van?

Gaat het om houden van je lijf? Dat lijf waar je regelmatig een andere mening over hebt (in die kekke broek ziet het er prima uit, maar in dat rokje: nah, nee) en dat elk moment anders kan voelen (moe, energiek, stijf, soepel, etc)? Een lijf dat bovendien zomaar kan veranderen door een ziekte, ongeluk of de tijd.

Bedoelen ze met die opdracht je karakter? Een karakter dat lang niet zo vast is als we doen voorkomen… zo was ik als klein meisje heel lief, vrolijk en gezeglijk (volgens de verhalen) en volgden er vervolgens een paar decennia waarin ik nog steeds best lief was, maar vaak niet vrolijk en matig volgzaam met driftbuien die onderdeel van mijn karakter leken. Tot ik die karakteristieke explosiviteit door inzicht in de 3 principes verloor. Dat ‘deel van mijn karakter’ was zomaar ineens kwijt. Ook nooit meer teruggevonden. Voor mij een treffend voorbeeld van hoe je karakter ook niet werkelijk kenschetst wie je bent.  

Bepaalt je gedrag dan wie je bent en is dat waar je van moet houden? Dat gedrag dat eigenlijk ook heel veranderlijk is en sterk afhankelijk van wat je in het moment denkt?

Of is ‘jezelf’ hetzelfde als je emoties? Die gevoelens en sensaties die vooral interessant zijn als je je er druk over maakt. Gemoedstoestanden die bovendien vaak veranderlijker zijn dan het Schotse weer (in Schotland is het een gevleugelde uitspraak dat je zomaar alle seizoenen op één dag kunt meemaken).

Zo bezien ziet houden van jezelf er voor mij uit als met één kogel schieten op vijf snel bewegende doelen. Kansloze opdracht. Zonde van je tijd.

Zinloos ook zodra je – wat ons betreft via inzicht in de 3 principes – gaat herkennen dat je niet een object bent waar van gehouden moet worden, maar het houden-van zelf. Omdat je pure liefde bent.

Dat herkennen, scheelt weer een taakje ;-).


Photo by Darius Bashar on Unsplash