Een tijdje geleden sprak ik iemand die me vertelde dat hij zelden met de lift gaat. Er alleen aan denken geeft hem al een rotgevoel. Hij maakte gebaren om de woorden die hij sprak te ondersteunen. Er is op zo’n moment een soort benauwdheid rondom zijn borst, tintelingen in zijn hoofd en het gevoel alsof hij geen adem meer krijgt, vertelde hij.
Vanuit inzicht in de 3 principes zijn de sensaties die hij beschreef heel goed te verklaren. Hij dacht aan met de lift gaan en de dingen die daarbinnen zouden kunnen gebeuren én hij dacht aan het rotgevoel dat hij wellicht zou krijgen. En hij voelde die gedachten. Zo werkt het systeem. Altijd. Het is daardoor in zijn aard niet anders dan aan een lekkere pizza denken en water in je mond krijgen.
Het is ook hetzelfde als denken aan een overleden dierbare en weemoed of verdriet voelen met misschien een brok in je keel en tranen in je ogen.
Je lijf reageert nu eenmaal op denken – het is niet te vermijden en je hoeft het ook niet te vermijden want je lijf is er prima op toegerust om die emoties te verwerken. Hoe naar, vervelend of k%t het ook kan voelen als er een persoonlijk verhaal aan vast zit.
Na me 11 jaar verdiept te hebben in de 3 principes en er ruim acht jaar over gesproken te hebben (waarvan zeven met klanten) is er echter nog steeds één ding waar ik me over blijf verwonderen: wat maakt dat de sensaties die mensen met een zogenaamde angststoornis ervaren, hen in veel gevallen aan huis kluisteren of zorgen dat ze bepaalde activiteiten (zoals met de lift gaan) niet kunnen doen?
Als ik het ze vraag, zeggen ze steevast iets in de richting van “Maar het voelt zo echt!”. En dat kan ik alleen maar beamen, dat het echt voelt. De ‘taak’ van de 3 principes is het creëren van ervaringen die heel echt voelen.
Ook ik ken het gevoel van angst en ben ook zeer bekend met de sensaties die angstige mensen beschrijven. De kriebel in mijn buik, de band om mijn maag, de kortademigheid en het misselijke gevoel heb ik soms ook. Het verhaal erbij kan variëren: zenuwen omdat ik een podium op moet om te spreken, angst voor de reactie van de ander als ik een ‘moeilijk’ telefoontje ga plegen of spanning als de hond zachtjes gromt als we met zijn tweetjes kamperen op een verlaten parkeerplaats bij een pikdonker natuurgebied.
En die sensaties in mijn lijf zijn niet lekker, nee. Maar voor mij is het mogelijk om ermee door te leven. Een beetje zoals je als je je been gestoten hebt en een pijnlijke blauwe plek hebt, ook gewoon door loopt. Of je vermoedelijk gewoon nog naar je werk gaat als je een beetje hoofdpijn hebt.
Zeker als je gezien hebt hoe Mind, Bewustzijn en Denken je een film voorspiegelen, waarom zou je dan op je plek blijven als die film getoond wordt? Zoals hoofdpijn wegtrekt, zo trekken de angstige sensaties ook vanzelf weg.
Voor mensen met een angststoornis is dat anders.
Gelukkig ken ik veel mensen voor wie inzicht in de 3 principes voldoende was om niet langer in de greep van angstige gedachten te zijn. Maar de kleine groep waarvoor inzicht niet dat effect heeft, die intrigeert me mateloos omdat het me zo fijn lijkt als ook zij het denk-hek tussen hen en vrijheid zouden kunnen openen.
Voor mensen die zich wél laten weerhouden door angst, iets er blijkbaar iets anders aan de hand dan simpelweg “angst is net als hoofdpijn, daar kun je ook mee doorlopen”. Wordt er nog iets extra’s geloofd waardoor het hek naar de vrijheid niet opengaat. Als jij de fascinatie voor dit onderwerp met me deelt of hebt ervaren dat inzicht je angst niet (volledig) oplost: heb jij enig idee wat het zou kunnen zijn?
