Het valt me al een tijdje op dat er best veel aspecten van het leven zijn ingericht op ‘scoren, straffen en belonen’. De smileys en boze gezichtjes aan de kant van de weg waar trainee Margreet onlangs zo mooi over schreef. Ons schoolsysteem dat qua prestaties gericht is op scoren en qua gedrag op straffen en belonen. Het duimpje omhoog of omlaag op Social Media. Het sturen op gedrag van de overheid. En zelfs binnen het systeem waar deze website mee gebouwd is, WordPress, staat er sinds een tijdje een score vermeld rechts bovenin de pagina. De criteria zijn vrij onduidelijk, maar een langere titel levert zo te zien meer punten op. Meer woorden; idem dito. Blijkbaar is het idee dat ‘meer van iets’ meer waarde heeft. Als de score onder de 60 blijft, kleurt het WordPress vakje rood, daarboven wordt ‘ie groen. EN GROEN IS NATUURLIJK BETER! 🙂
Ik vond het geinig dat de makers WordPress denken dat het mij iets kan schelen hoe mijn woorden scoren. Wel interessant om te kijken hoe de menselijke geest of de mens zelf aldus getraind wordt om ergens aan te voldoen. Om beloningen te halen of bestraft te worden. Eigenlijk best pijnlijk. En ook raar, wetend dat ELK leven. ELKE vorm en ELK moment van zichzelf (intrinsiek) evenveel waarde heeft.
Dus kunnen we het geloof in of de gehechtheid aan scores, straf en beloning laten gaan? Mijn antwoord is ‘ja’. En dan niet door heel erg ons best te doen om ons van deze dingen niets meer aan te trekken, want dat zou de moeilijke en ploeterende weg zijn, maar simpelweg door te beseffen wie je bent. Wat we allemaal zijn:
Een unieke, tijdelijke en altijd perfecte beweging van/in het geHeel. Pure Liefde in een aardepakje. Door niets of niemand te beoordelen, ook niet door ‘jezelf’ (door wie je DENKT dat je bent).
Dan kunnen we de inspiratie, intuïtie of instinct in het moment volgen. Zonder agenda, zonder te moeten scoren en zonder onze actie af te meten aan bedachte criteria. Voorbij het idee van competitie ook. Dan kan leven zijn natuurlijke flow volgen, zonder obstructie van meetlatten.
Er zit een enorme vrijheid in de realisatie dat je geen klein kind meer bent en onafhankelijk kan zijn van de behoefte tot scoren, geen angst meer hoeft te hebben voor straf en de afhankelijkheid van beloningen en externe (en interne!) validatie achter je kunt laten.
Zo leven heeft of IS dus z’n eigen ‘beloning’. En het is maar één gedachte bij je vandaan.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
