Op werkdagen kom ik de laatste tijd steeds een snelheidsmeter tegen op het moment dat ik met de auto het dorp in rijd. Deze meter houdt niet alleen bij hoe hard ik rijd, maar heeft ook een ‘oordeel’ over mijn snelheid. Je mag op deze plek 30 km per uur rijden en als ik minder hard dan dat rijd, glimlacht een digitaal bord met een groene smiley me tegemoet of krijg ik een duimpje omhoog, het geeft een fijn gevoel. Rijd ik harder dan deze door de wet opgelegde norm, dan vertoont er, behalve mijn huidige snelheid in knipperend rood, ook een smiley die rood is en de mondhoeken naar beneden heeft. Ik voel me slecht, kennelijk denk ik dat de smiley boos is op mij, ik doet het niet goed! Ik voel me als een kind wat met opgeheven vinger gecorrigeerd wordt. Oude aannames als ‘ik ben niet goed genoeg’ lijken weer even het daglicht te zien. Ik trap op de rem, niet om levens te redden, maar omdat ik me niet zo wil voelen.
Dan ineens realiseer ik me de absurditeit van de situatie. Ik zie dat het niet meer is dan voorgeprogrammeerd apparaat en dat de plaatjes slechts een cirkel zijn met twee puntjes bovenin bedoeld als oogjes en een boogje naar beneden als mond. Wauw, ik neem dit persoonlijk! Ik lach om mezelf, ach lieve schat, je geloofde weer even iets. In afhankelijkheid van oordelen, in persoonlijke afkeuring, in oud leed, in aannames dat ik me niet slecht wil voelen.. Plots doorzie ik vanuit helderheid de illusie van het denken en de ervaring van een ikje. Ik gniffel om het theater en ervaar de ware essentie, Mind, levensenergie, pure liefde..
Het blijft interessant hoe de menselijke ervaring steeds weer tot stand komt door het bewustzijn, het Denken, het geloof hierin door een ikje, de ervaring die daarmee gepaard gaat, zoals in 3P beschreven wordt. De ene ervaring heten we welkom, de ander niet, en er lijkt een ‘beloning en straf’ systeem te werken. Tenminste, zolang als je in de illusie gelooft. Doorprikken kan ook. Vanuit helderheid kijken en zien waar deze zeepbel uit bestaat en te ervaren wie je werkelijk bent. Misschien met een smile op je eigen gezicht.
Een alternatief dient zich aan. Stel dat mijn medeweggebruikers bij een te hoge snelheid niet een boze, maar een smiley met twee hartjes ogen ze zou toelachen, ze helpen herinneren aan wie ze in werkelijkheid zijn, die oneindige bron van liefde. Wat zou er dan gebeuren met hun rijgedrag?
Dit artikel is geschreven door gastschrijver Margreet. Zij is één van de deelnemers aan de 3 Principles Facilitator Opleiding 2021. Margreet is huisarts en kijkt graag holistisch. Met dit blog deelt zij haar groeiende inzicht in de 3 principes en de ware natuur van de mens.
