Er zijn veel mensen die de maanstand nauwlettend in de gaten houden en verbinden aan hun geestelijke en/of lichamelijke gesteldheid. “Oh, het is weer zover, hoor. Volle maan en ik kan niet slapen / ik heb ruzie met mijn vriendin gemaakt.” Op zoek naar wat informatie hierover las ik dat de volle maan voor allerlei emoties kan zorgen. Uiteraard stonden er ook tips bij om die gevoelens op te lossen. Alsof emoties ooit een probleem zijn, maar goed.

Het is heel verleidelijk om, met kennis van de werking van onze menselijke ervaring, dit soort beweringen en artikelen af te doen als ‘grote onzin’. Dat zorgt misschien voor bijval van mensen die hun hele leven lang nog nooit last hebben gehad van een maanstand en het veroorzaakt wellicht weerstand bij degenen die hun hele leven ingericht hebben op het volgen van de maan.

Dan hebben we twee meningen tegenover elkaar en dat is helemaal niet waar ik naartoe wil. Want de drie principes vertellen niet alleen over de werking van de menselijke (psychologische en fysieke) ervaring, maar wijzen je vooral op de veranderlijke en zelfs illusoire aard van die ervaring. En daarmee komen we tot de kern van de zaak. Of je nu wel of geen last hebt van de maan; beide ervaringen hebben dezelfde Bron.

In dat kader vond ik het mooi wat ik nog meer las over de maan: ‘De zon is het enige object in ons zonnestelsel dat in grote mate licht produceert. De maan is, net als de aarde, een rotsblok dat zelf geen licht geeft. We zien immers ook geen licht uit de aarde ontsnappen. De enige reden dat we de maan kunnen zien, is dat deze wordt beschenen door de zon. De maan reflecteert dus gewoon zonlicht. Doordat de zon ver van de aarde en de maan staat, beschijnt de zon deze twee bollen slechts van een kant. Dit betekent dat op ieder moment slechts de helft van de aarde en de helft van de maan zonlicht ontvangt. De andere helft is donker. Afhankelijk van hoe de maan ten opzichte van de aarde en de zon aan de hemel staat zien we een groter of kleiner deel van de verlichte kant van de maan. Dit noemen we de maanfasen of de schijngestalten van de maan.’

Het leverde een nieuwe metafoor op. De mens is als de maan. Zonder Universele levensEnergie en het licht van Bewustzijn is het levenloos. Het Denken zorgt voor schijngestalten; onze ervaring in het moment. Het leven zoals we dat kennen. En dat is waar we dus 99% van de tijd over praten. Het lijkt ook zo echt. Wat we allemaal denken en voelen en meemaken en ons druk over maken. ‘Wel beïnvloed door de maan, geen last van de maan’. In plaats van een stapje verder te gaan en ons te realiseren dat er een grotere waarheid is achter de schijngestalten. De Bron van dit alles, in deze (zoals altijd imperfecte) metafoor: de eeuwig schijnende zon.

Het mooie van het woord schijngestalte vind ik ook dat het zo duidelijk maakt dat we er niets mee hoeven te doen. Omdat het niet écht en blijvend is, ook al wordt het wel echt waargenomen en kunnen we er intens van genieten of onder lijden. Zoals emoties. Situaties. Medemensen. Het lichaam. De realisatie dat het schijngestalten zijn, werpt wat mij betreft een fundamenteel ander licht op ons bestaan en maakt alles lichter en makkelijk.

Foto © Rob Tol