Een paar weken geleden bezocht ik een lieve vriendin die in Antwerpen woont. Ik had zin om met de trein te gaan zodat ik lekker onderuit kon zakken en lezen (alleen vergat ik mijn boek, dus kennelijk werd er niet gelezen 🙂 ). Toen ik in Rotterdam de derde trein instapte voor het laatste stukje van de reis werd er omgeroepen dat in België mondkapjes nog verplicht waren. En of de passagiers die bij het passeren van de grens dus op wilden zetten.
Nu merk je helemaal niet wanneer je die Nederlands-Belgische grens passeert. De rails lopen gewoon door, zonder ook maar een hobbeltje om aan te geven dat je Nederland verlaat. Je hoeft niet over te stappen, er gaat geen bel of ander signaal en er lopen niet ineens douaniers door het gangpad. Je zit in dezelfde trein, op zelfde zitplaats met hetzelfde personeel en dezelfde passagiers. En wie weet eenzelfde aantal virusdeeltjes in de lucht (als dat zo werkt).
Maar ineens wordt er een regel van kracht. Moet logica en ook alle wijsheid (uniek voor elk moment en elk persoon!) overboord om plaats te maken voor uniform gedrag. (En ja, je eigen wijsheid zou net zo goed kunnen zeggen: ‘zet een mondkapje op in de trein’.)
Ik dacht: hoe interessant. En doen we dit ook niet bij andere, al even imaginaire grenzen? Neem nu leeftijdsgrenzen. Word je vijf, dan ben je ineens verplicht om een instituut dat we school noemen te bezoeken. Of je wil of niet, of je eraan toe bent of niet, of het iets bijdraagt of niet.
Ook op de snelwegen zie je van die grappige toestanden. Snelheidsbegrenzing. Ineens meldt een bord dat je maximaal 100 mag rijden, tenzij het na een bepaald tijdstip is. Dan mag je harder. Geen enkel verband houdend met specifieke omstandigheden en persoonlijke rijvaardigheden, dus geen ruimte gevend aan wat in het moment wijsheid is. Die ruimte moet je dan maar nemen als het leven daar dringend om vraagt, soms op straffe van een boete. Of de ergernis op je hals halend van mede-automobilisten , die er bijzonder op gesteld zijn dat IEDEREEN zich ELK moment aan de regels houdt.
En voor wie nu denkt of roept: “ja, maar er moeten toch regels zijn, anders wordt het een zooitje” realiseert zich (even) niet waar dit Leven in essentie uit bestaat: pure logica (3 principes in actie!) en oneindige wijsheid. Die Universeel is en tegelijkertijd voor elk moment en voor elk persoon op een unieke manier verschijnt. Als een hyperintelligente supercomputer overal rekening mee houdend, omdat ’t het geHeel is. Opererend uit pure Liefde. Dus relax.
Het enige ‘probleem’ is dat we ons dát niet realiseren en in plaats daarvan angstige, persoonlijke gedachten geloven. Die leiden (onder andere) tot grenzen en regels en controle en dwang en hokjes en aanpassing en uniformiteit.
Geeft niks. En het kan anders! Als we zouden durven vertrouwen op de pure logica van dit leven en universele wijsheid daarin.
Image by mohamed Hassan from Pixabay
