Ze is een minimalist en koopt daarom bijna geen spullen. Dat is tenslotte dé manier om je huis weer vol te proppen en dat is absoluut niet de bedoeling. Ze is juist zo gelukkig op deze manier, in haar lege huis. En dus moet er kost wat kost voorkomen worden dat er weer een nieuwe berg bezittingen wordt aangeschaft.
Gepassioneerd gaat ze een lijstje af met de dingen die dus niet meer in huis gehaald worden. Onder andere prullaria, voorraden met schoonmaakmiddelen of verzorgingsproducten, een sprei en kleren voor speciale gelegenheden heeft ze niet langer en is ze ook niet van plan ooit nog in haar bezit te hebben.
Ook de dingen die nog wel gekocht mogen worden passeren de revue. Zo heeft ze bijvoorbeeld besloten wel unieke kunstvoorwerpen aan te schaffen als ze die tegenkomt. Maar dan alleen als ze opgehangen kunnen worden, want als het op een oppervlakte moet staan ziet dat er rommelig uit en wordt het snel stoffig.
Ik luister en ben onder de indruk van de grote hoeveelheid zelfbedachte regels die ze binnen vijf minuten op me af weet te vuren. Jeetje, je zal je er maar aan moeten houden.
Deze regels klinken misschien gek, maar eigenlijk hebben we allemaal zelfbedachte regels waar we ons meestal vrij krampachtig aan vasthouden. Geheel onschuldig en vaak onbewust bedenken we ze en zijn ze er eenmaal, tja… dan moet je ze wel nastreven. Regels zijn tenslotte regels. Na een tijdje vergeten we zelfs wie ze ook alweer in ’t leven geroepen heeft. Een vicieuze cirkel.
Sommige regels gelden alleen voor jouzelf, terwijl andere regels door iedereen nagestreefd zouden moeten worden; de ene regel is uniek voor jou, waar de ander universeel lijkt. Een paar voorbeelden?
“ik moet x aantal keren per week sporten”
“mijn kinderen voed ik xyz op”
“sokken horen in het bovenste laatje en onderbroeken eronder”
“mijn hond moet één keer per dag een wandeling van meer dan drie kwartier hebben en daarnaast ook één keer per dag in het bos komen”
Wat de regels in ieder geval allemaal met elkaar gemeen hebben, is dat ze niet zouden bestaan zonder de gratie van onze gedachten. Er zijn ongelofelijk veel regels die we allemaal ‘moeten’ volgen. Denken we. Maar wat nou als we er een paar konden laten varen? Of ze allemaal los zouden laten en gewoon zouden doen waar we in het moment zin in hadden?
Op het moment dat we doorzien wat de regels eigenlijk zijn (zelfbedacht en daarom arbitrair), zijn ze niet langer logisch en hoef je er dus niet steeds weer mee aan de slag. Denk je eens in hoe veel energie dat zou schelen! 🙂
