Ik heb een mutsstand. Nee, niet zo’n wollen ding op mijn hoofd die in een bepaalde positie kan. Ik bedoel een ‘stand’ waarin ik enorm aan het mutsen sla. Moeilijk doe over dingen die normaal gesproken helemaal niet moeilijk zijn.
Het is fascinerend om te zien hoe ik het ene moment totaal kan doorzien dat we leven en onze gedachten beleven. Herken dat het hele bestaan één grote, levensecht uitziende illusie is. Waardoor ‘gedoe’ als water over de rug van een eendje van me afglijdt. Sterker nog, in die momenten ervaar ik wat er gebeurt niet eens als ‘gedoe’. Ben ik ontspannen en is alles okay. “Ben ik ontspannen” is dan zelfs geen realistische beschrijving, want in die momenten bestaat de ervaring van een ‘ik’ niet. Dan speelt het verhaal ‘Linda’ geen rol. Is er ‘zijn’. Wordt er geleefd en beleefd.
En soms gaat de knop ineens om en staat ‘ie op de ‘M’ van mutsen. Dan is bijvoorbeeld het kiezen van een smaakje thee al moeilijk. Vraag ik me af of ik überhaupt niet te veel thee drink en wat dat eventueel met mijn tanden, maag of vochthuishouding zou doen. In die stand zijn ‘ik’ en het verhaal ‘Linda’ plotsklaps enorm belangrijk. In die momenten geloof ik ook heilig dat het uitmaakt wat ik denk en neem ik de inhoud van elke wagon van elke gedachtentrein die voorbij komt, serieus.
Vroeger schrok ik van de Mutsstand. Vond ik dat die staat van zijn ongewenst was want… en daarop volgde dan een rij semi-logische argumenten zoals “Ik ben te oud voor deze kinderachtige gedachten”, “Ik moet sterk, stoer en stabiel zijn” en/of “Ik wil me goed voelen, niet dit gemuts met een ondertoon van onrust, angst en verdriet”.
Nu weet ik dat het niks anders is dan wat er op andere momenten plaatsvindt. Als ik in de Mutsstand sta, leef ik en beleef ik mijn gedachten. Of anders gezegd: zijn er gedachten die door het bewustzijn van special effects worden voorzien. Waardoor ik voel wat ik denk. En ziet die creatie er enorm echt, angstaanjagend en/of moeilijk uit. Zo werkt het systeem dat wij benoemen als ‘de 3 principes’ nu eenmaal. Valt niet aan te ontkomen.
In de Mutsstandmomenten zijn er Mutsgedachten en is er de ervaring van mutserigheid. In een blij moment zijn er blije gedachten en wordt er blijheid gevoeld. In een verdrietig moment zijn er verdrietige gedachten en wordt er verdriet ervaren. Want ongeacht het soort gedachten zorgt het bewustzijn ervoor dat die gedachten geanimeerd en dus gevoeld worden. Zonder te discrimineren en zonder er rekening mee te houden of Linda dit type gedachten wel of niet geanimeerd wenst te krijgen.
En zodra je dat écht herkent… dat je altijd je gedachten voelt, nooit de realiteit… maakt het ineens een stuk minder uit of er gemuts, verdriet, blijheid, boosheid of iets anders gedacht c.q. gevoeld wordt. Want gedachten komen en gaan, zijn veranderlijker dan het weer en kunnen jouw werkelijke kern niet raken. Dat wetende kan het ineens logisch zijn om te glimlachen om je eigen gemuts of geboos of geblij. Gosh… ze werken, die 3 principes. Ook bij mij. 😉
