Stel dat je vanavond gaat slapen en morgenochtend wakker wordt zonder (actieve 😀 ) herinnering aan wie je bent. Zonder te weten welke rollen je in het leven speelt of eerder gespeeld hebt. Zonder notie van de mate van ‘welvaart’ die er is. Zonder toekomstbeelden of -plannen. Zonder idee over welke kwaliteiten en beperkingen je zou hebben. Zonder definities over je lijf. Zonder kennis over een maatschappij waarin je opgegroeid en gevestigd bent en de (vrienden)kringen waar je in verkeert. Zonder te weten wat je eerder gedaan hebt of wat jou aangedaan is. Zonder theorie over wat dan ook (bijvoorbeeld over wat gevoelens zijn en welke jij zou moeten hebben). Zonder concepten.

Stel dat je wakker wordt en er gaat geen verhaal spelen over je leven tot nu toe en hoe het verder moet of zal gaan. Stel dat dit écht een nieuwe dag of eigenlijk een nieuw moment is. Waarin zich ervaringen aandienen in de vorm van mensen, berichten, gevoelens en impulsen om iets te doen waarbij je merkt dat je vaardigheden hebt. Ervaringen in de vorm van vragen die jou gesteld worden waar je al dan niet een antwoord op weet. Ervaringen die jij niet aan elkaar hoeft te rijgen om er een nieuw verhaal van te maken over jezelf en je leven.

Hoe zou dat zijn? Wat zou je ontdekken voorbij het verhaal over hoe het zou moeten zijn? Kun je dat wat je ‘jouw leven’ noemt zo tegemoet treden? Hebben we dan niet de essentie te pakken van ‘wat al zo is’ vóór wij als mens de mogelijkheid ontdekten om ervaringen in de tijd te zetten, te beoordelen en te analyseren?

Ik zal beginnen: ik ontdek dat alles helemaal compleet en perfect IS, omdat ik geen idee heb hoe het anders zou kunnen of moeten zijn. Ik ontdek dat alles vanzelf gebeurt, ook ik en dat wat ik de ander en de wereld noem. Ik word wakker en zie wat er werkelijk is, niet een idee daarover.

Afbeelding van Free-Photos via Pixabay

Share This