Een tijdje geleden schreef ik een blog over hoe je dat mens-zijn nu ‘doet’. Als mens met al die gevoelens en gedachten en ervaringen. In onze beleving van tijd, ruimte en materie.

Vanmorgen werd ik wakker met dezelfde vraag, maar dan andersom. Niet vanuit de ervaring van het mens-zijn, maar vanuit de wetenschap dat ik in wezen puur Mind ben: hoe flikt een oneindige Mind het om een schijnbaar beperkt en begrensd mens te spelen, met al die gevoelens en gedachten? Hoe doet een onbegrensde Mind dat; zichzelf tijdelijk ‘vast’zetten in tijd, ruimte en materie?

Leuk om mee te spelen. Want je kunt je natuurlijk blijven afvragen hoe je als mens van bepaalde gedachten of hardnekkig terugkerende gevoelens afkomt of ermee omgaat, maar je kunt je dus ook afvragen hoe Mind het doet lijken dat er iets anders is dan Mind Zelf!

Je kunt je blijven afvragen hoe jij als mens tijd, ruimte en materie nu als een illusie kunt zien, en veel moeite doen om dat steeds te herkennen, maar je kunt je ook afvragen hoe Mind in hemelsnaam dit wonder van tijd, ruimte en materie tevoorschijn tovert.

Je kunt jaren op een matje zitten met de vraag ‘wie of wat ben ik en hoe kom ik van mijn ego af? ‘ (en doe dat vooral hè, er is niets mis mee!), maar je kunt ook mijmeren hoe het in godsnaam mogelijk is dat je de indruk hebt (gekregen) dat je een mens bent of een ego hebt!

Je kunt vanuit het menselijk bestaan kijken hoe je het beste aan je persoonlijkheid kunt rommelen en hoe je je mensenleven moet oppoetsen, maar misschien is het eenvoudiger en interessanter en nuttiger (?) om te ontdekken hoe (de illusie van) zo’n persoonlijkheid ontstaat en hoe zo’n levensverhaal in elkaar geknutseld wordt.

Hoe doet Mind dat? En met die vraag kwam direct ook het uiterst eenvoudige antwoord: het gebeurt. Via Thought en Consciousness.* Deze hele wereld, inclusief dat wat ik ‘ik’ noem is een gedachteproces. ALLES! Wat een wonder. (Een Godswonder? Een magisch mysterieus Mindswonder?)

Misschien haal jij nu je schouders op en denk je: “wat heb ik dáár nu aan?” maar zou dat niet simpelweg óók een gedachte kunnen zijn in het bewustzijn van Mind? Een verse creatie, in dit geval van onverschilligheid of irritatie? In het spel dat gespeeld wordt, de droom die gedroomd wordt, de illusie die gecreëerd wordt? Ha! Mind die de gedachte produceert dat ‘ie er niets aan heeft om zichZelf te (h)erkennen! De ultieme mindfuck!

Met dit uitgangspunt van het Mindzijn blijf je ook weg uit de persoonlijke schuldvraag en zelfhaat (‘nou geloof ik alweer iets! nu zit ik alweer in een gedachte trein! nu ben ik alweer bang of boos of eenzaam’) Het idee dat je iets verkeerd doet verdwijnt, want alles wat er is, is Mind. Het geloof dat er iets persoonlijk is kan zomaar wegvallen. De aanname dat jij als mens überhaupt iets moet doen, of zelfs kán doen, zou op kunnen lossen. Of niet.

Voor mij ziet het eruit dat er op deze ‘manier’ een beweging wordt gemaakt van ‘au!’ naar ‘wauw!’ Zonder de ‘au’ fout te maken. En ook zonder slachtofferschap, wil ik er, misschien totaal overbodig, nog even bij zeggen. (in de geest van ‘ik kan er niets aan doen, ik ben een willoos instrument, Mind doet alles). De persoon waar je dat slachtofferschap aan op wil hangen is namelijk ook…jawel…een gedachtecreatie.

Dus, samengevat, switch eens van uitgangspunt als je wil, als je kunt en als je interesse hebt. (Lekker paradoxaal, als ik net beweer dat je niets kunt doen, maar goed). In plaats van het idee van een persoonlijke ik en mijn ervaringen en gevoelens en alle anderen en de wereld, blijft er dan alleen de onpersoonlijke Ik over. Één universele Mind waarin, via een gedachteproces, een (ervarings)wereld tevoorschijn wordt getoverd.

*Dit is wat we de 3 principes noemen, en het is slechts een metafoor. Een poging tot beschrijven van het onbeschrijflijke.

Image by 愚木混株 Cdd20 from Pixabay