Vragen die we krijgen gaan best vaak over de ‘vage’ kant van de 3 principes. Over de Eenheid, je ware natuur, de universele levensenergie, de vormloze bron van alle vorm waarvoor elk woord tekort schiet en er sowieso naast zit. Wat is het, waar is het, hoe ben ik ermee verbonden, hoe kan ik het voelen, hoe kom ik er dichterbij, bestaat het eigenlijk wel en hoe weet ik dat zeker?
Maar het gebeurt ook dat iemand dat ‘vage’ deel wel snapt. Wel voelt en weet dat er een diepere waarheid is dan wat we allemaal waarnemen en ervaren als ik-en-de-wereld. Wat niet wegneemt dat deze tijdelijke realiteit toch te echt voelt en te pijnlijk lijkt.
Dan luidt de vraag: Hoe doe ik die menselijke ervaring? Hoe deal ik met gevoelens die ik lastig vind, mensen waar ik niet tegenop kan, gebeurtenissen die ik vrees, gedachtetreinen die nooit lijken te stoppen, de verkramping in mijn lijf en het idee dat ik niet en nooit goed genoeg ben of zal zijn?
Natuurlijk praten we in dat geval over waar de menselijke ervaring en het complete universum uit bestaat (Denken!). Wellicht wordt er zo iets duidelijk., bijvoorbeeld: oooooohhhh…ik hoef er dus NIETS mee te doen! Het IS er gewoon, als een golfbeweging in de oceaan. Maar soms lijkt dat gewoon niet genoeg of te eenvoudig (!).
Dan ligt er voor mij een uitnodiging om verder te kijken of ik het anders kan verwoorden of benaderen. Een nieuwe metafoor zie of een vers antwoord weet te ontvangen. Laatst kwam er op de vraag hoe je dat dan doet, het mens-zijn, een heel kort antwoord uit mijn mond:
“Zo.”
En ik bedoelde: zoals het zich aandient. Zoals het beweegt. Wat er ook beleefd wordt. Hoe het ook voelt: zo, dus. Eenvoudig dit. Hier. Nu. Inclusief alles.
“Hoe gaat het?” “Zo”. Van zichzelf volkomen neutraal ook. “Hoe voel je je?” “Zo. Kennelijk.” “Oh”.
Afbeelding van Sarah McFadden via Pixabay
