Vorige week schreef ik in een artikel over Double Binds. Hiervan is volgens de boekjes sprake in “een situatie waarin een persoon doorgaans de keuze heeft tussen twee opties, maar welke optie hij ook kiest, hij verliest, vaak met hetzelfde resultaat. Meestal is er in de dubbele binding geen alternatief, omdat de persoon gedwongen wordt te kiezen en niet de luxe heeft om niet te kiezen.”.
Als we twee tegengestelde gedachten geloven, is er gevoelsmatig geen alternatief. Kies je het ene dan verlies je de mogelijkheid om te voldoen aan je andere overtuiging. Kies je het andere, dan geldt hetzelfde. En kiezen we niet, dan verliezen we dubbel want dan is er het benauwende gevoel van helemaal niet voldoen aan waar we in geloven. In dit artikeltje wil ik nog even doorgaan op die double binds, maar dan in het kader van opvoeding.
Nu de opvoeding van de Slagerskleinkinderen al weer jaren achter me ligt, kan ik me erover verbazen hoe vaak we kinderen opzadelen met tegenstrijdige opdrachten. Die we dan eufemistisch ‘opvoeding’ noemen. Je wilt immers geen dictatoriale ouder zijn, dus aan opdrachten doe je niet ;-).
Wat voor een double binds geven we onze kinderen zonder blikken of blozen mee? Bijvoorbeeld:
“Wees een beetje rustig!” op het ene moment en “Kom toch eens in beweging!” op een ander moment.
“Volg je hart!” versus “Je hebt een diploma nodig!”.
“Doe waar je blij van wordt!” in combinatie met “Je moet genoeg geld verdienen!”.
“Je mag niet liegen” maar ook “Als je een cadeautje krijgt moet je daar dankbaarheid voor tonen”.
“Je hebt de vrijheid om je eigen keuzes te maken.” Maar ook “Het is heel belangrijk om een goede band met je familie te hebben en hen regelmatig te zien”.
In alle voorbeelden hierboven maakt het een het ander moeilijk of zelfs onmogelijk. En dan zijn we verbaasd dat onze kinderen in verwarring zijn en dat ze moeite lijken te hebben met het maken van keuzes ;-).
Als moeder van volwassen kinderen kan ik het niet meer uitproberen, maar zou het niet een tof idee zijn om onze kinderen niet of veel minder op te zadelen met wat we zelf geloven? Want dat is uiteindelijk wat we doen. Wij geloven de dingen die we onze kinderen meegeven. Wij geloven zelf die tegenstrijdige gedachten en ideeën.
Wat zou er gebeuren als er gerealiseerd kon worden dat alles wat we zelf denken, volkomen illusoire, echt lijkende gedachtenspinsels zijn? Meestal op onzekerheid of angst gebaseerd? Geloofde gedachten die niets te maken hebben met de realiteit die onze kids ervaren? Hoe zou het zijn als er vertrouwd kon worden op de aangeboren wijsheid in elk mens, elk kind? Omdat zij net als ieder van ons, pure levensenergie in een menselijk jasjes zijn?
