Wat ik steeds weer een geweldige (of eigenlijk: geweldloze :-)) ontdekking vindt, is dat wat we DENKEN dat het probleem is, nooit het probleem is. We denken bijvoorbeeld dat er iets of iemand ontbreekt, zien niet dat dit een fundamenteel misverstand is, en gaan dan op zoek naar iets of iemand om de vermeende leegte op te vullen. Maar dat werkt dus nooit. Hooguit geeft het een tijdelijke bevrediging. Het KAN ook niet werken omdat je je hebt vergist in de oorzaak van het gevoel iets tekort te komen.

Het gevoel van incompleetheid zit hem in een misverstand. In de verkeerde aanname dat je dit poppetje in de wereld bent. Een los element in een materiële wereld van losse elementen. En dat ben je gewoon niet. Dat moet je natuurlijk niet van mij aannemen, maar we kunnen hier wel nieuwsgierig naar worden. Het ophelderen van dit misverstand (steeds opnieuw en steeds dieper) voorkomt namelijk dat we in alle onschuld op zoek gaan en blijven zoeken naar iets of iemand om ons weer oké te voelen. In plaats van ons dus te realiseren dat we al oké (heel) zijn.

En ja, vanuit het besef van heelheid kunnen we alsnog, in alle vrijheid, relateren of een stuk chocola eten, maar niet om iets op te lossen of op te vullen. Laatst mijmerde ik daar online over, met iemand die even dacht een man te missen, en appte ik zomaar:

Het tijdelijke geloof in onHeelheid (lekker woord?) kan nooit geheeld worden door iets of iemand anders (dat zou misbruik zijn ook).

Misbruik. Wat een sterk woord gebruikte ik daar ineens. Ik schrok er bijna zelf van 🙂 en het was zeker niet beschuldigend bedoeld. Maar als we goed kijken, en dat lijkt misschien lastig maar is soms best handig, zou het zomaar passend kunnen zijn. De medemijmeraar grapte dan ook terug: ‘Mannenmisbruik. Zou verboden moeten worden’.

Want is het geen misbruik om mensen, macht of middelen aan te wenden om je beter te voelen? En het is gewoon onhandig en niet nodig. Er is een heel ander uitgangspunt mogelijk. Je kunt (eerst en alleen maar!) naar binnen kijken of – keren en daar je heelheid en verbinding ontdekken. Van daaruit is het relateren ook zoveel mooier. Je deelt dan wat je WEET dat je bent: pure liefde. In plaats van iets bij de ander proberen te halen wat je meent (nog) NIET te hebben. Of niet meer te hebben.

De reden om te relateren valt weg. Het doel van relateren is verdwenen. Het relateren is puur, eerlijk zou je kunnen zeggen, of vrij van agenda’s. En laten we niet het paard achter de wagen spannen en gaan proberen op deze manier te relateren. Het enige wat nodig en nuttig is, is steeds weer het misverstand over wie of wat je bent ophelderen. Eenduidig en eenvoudig. Lekker makkelijk, zoals de Slagersdochters graag zeggen.

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Share This