Er komen mensen bij ons die problemen hebben in relaties. We spreken ook mensen die geen relatie hebben en daar een probleem in zien. Er komen mensen bij ons die problemen hebben met hun kinderen. We spreken ook mensen die geen kinderen hebben en dit feit als probleem beschouwen. Er komen mensen bij ons die problemen hebben om voldoende klanten te krijgen in hun onderneming. We spreken ook mensen die een ontzettend drukke onderneming hebben en dat als problematisch ervaren. Er komen mensen bij ons wiens probleem is dat ze ziek zijn en fysieke pijn hebben. We spreken ook mensen die topfit zijn maar zich eigenlijk minder dwangmatig zouden willen bezighouden met eten en bewegen. Omdat dit problematische vormen aanneemt.

“Het is nooit goed of het klopt niet” zeiden mijn ouders wel eens. En daar zit wel iets in om naar te kijken, maar dan bij voorkeur met wat minder oordeel over onszelf en onze medemens. Want wie de eerste alinea hierboven leest en daar eens goed bij stilstaat voor zichzelf, zou misschien iets kunnen ontdekken. Wat hier gezien werd, was het volgende:

-Ten eerste: wat je denkt dat het probleem is, is nooit het probleem. Het probleem (en dat is eigenlijk geen probleem, maar het is wel ongelooflijk handig en alles-veranderend om te zien) is dat je denkt. En wel dat het anders moet dan dat het gaat. In de relatie, met betrekking tot kinderen, binnen de onderneming, in het lijf; we willen het anders. Niet zoals het nu is of gaat. Natuurlijk mag je dat denken en willen, en dat gebeurt ook automatisch zolang je het niet doorhebt, het is alleen zo nutteloos. Bovendien; zolang je niet doorziet hoe het werkt, blijf je in een eindeloze zoektocht naar oplossingen voor problemen die het probleem niet zijn.

-Ten tweede: we leven bijna allemaal continu in het misverstand dat er een ‘ik’ is in een situatie, relatie, rol, gewoonte of gevoel. We identificeren ons met een poppetje en eigenen ons vervolgens de situatie, de rol, de gewoonte of het gevoel onmiddellijk toe. Zoals Linda laatst al schreef; dan wordt het direct moeilijk. Zouden we (af en toe) kunnen zien dat er aan dat ‘ik’-idee een wereld van problemen, verzet en verlangens hangt, maar dat (wat een grap!) die ‘ik’ eigenlijk niet bestaat, dan kan er al veel veranderen. Wordt het verzet en het ‘willen’ vanzelf minder. Blijft er helderheid in hoofd en handelen over.

Ons enige probleem is dus eigenlijk dat we denken dat we iets anders willen dan wat er schijnbaar is. En ja, natuurlijk blijven we, ook als we ons dit realiseren, situaties waarnemen. Er blijven interpretaties opkomen en er zijn dus gevoelens die gevoeld worden. Er lijken dingen te doen in het leven. Maar kijk eens even goed met me mee; is de situatie het probleem? Of het feit dat je iets anders wil? Is het gevoel een probleem, of het feit dat je dit gevoel niet wilt? Wat er te doen is; is dat een probleem of levert feit dat je het niet wilt doen gedoe op?

Ik hoop niet dat je hier een opdracht in leest. Iets van ‘ik moet alles accepteren zoals het is’ of zo. Wees gewoon eens nieuwsgierig als je denkt dat je een probleem hebt, op welk vlak dan ook. Voordat je een oplossing zoekt en vooral; voordat je ermee aan de slag gaat. Al is het maar door te ‘omarmen’ of te ‘accepteren’ of ‘ermee te zijn’ of weet ik veel wat voor spiritueels of modern psychologische poging tot oplossen. Vraag jezelf af: is het probleem wel wat je denkt dat het is? (en reken maar dat je denken met 100.000 bewijzen komt dat er wél een probleem is en ook met 100.000 bezwaren komt tegen probleemloos leven!)