Er is een onderwerp dat haar soms bezighoudt. Gedachten komen op die samen een verhaaltje in haar hoofd vormen. Een verhaal waar ze blijkbaar, bewust of onbewust, interesse in heeft. Betekenis heeft gegeven. Want ze kauwt erop, ze voelt het wringen en schuren en ze praat er met hem over, op een zeker moment waarin die specifieke gedachten weer door haar hoofd gaan. Ze wil namelijk graag verklaren waarom ze een beetje chagrijnig is. Dat ligt aan die gedachten en het is handig als hij dat weet.
Hij luistert naar de de woorden die ze uitspreekt die samen een situatie in haar hoofd schetsen. Zijn reactie luidt simpelweg:”Houd daar maar mee op, want dat helpt niet”. Eigenlijk een heel logisch en fijn praktisch advies. Gewoon niet doen, joh. Niet aan de roze olifant denken. En ergens weet zij natuurlijk ook wel dat die gedachten haar niet helpen, niets oplossen en geen helderheid bieden, dat het gewoon een herkauwende beweging is. Maar toch blijven ze komen. Het goedbedoelde advies helpt niet. Logisch. Denken gebeurt gewoon, dat doe je niet bewust, al word je je er wel bewust van!
Het advies om te stoppen met die gedachten is dus logisch maar onmogelijk op te volgen. We hebben geen invloed op wat er in ons opkomt. Wellicht is het nuttiger om elkaar te herinneren aan hoe het systeem werkt. Daarmee worden gedachten herkend en gezien voor wat ze zijn. Verliezen ze op deze manier, met inzicht, hun aantrekkingskracht en interessantheid. Merk je ineens (soms tot je eigen verbazing) op dat er minder onnuttige hersenactiviteit is. Dat je het denken nog wel gebruikt voor praktische doeleinden, maar dat de gewoonte om te blijven malen jou als een dief in de nacht heeft verlaten. Een stille ruimte achterlatend van waaruit nieuwe wegen zichtbaar worden en waarin de Liefde die je in essentie bent op de voorgrond treedt.
