“Linda was altijd al onzeker”, zei hij. En naast hem knikte mijn andere gesprekspartner bevestigend. Ik stond erbij en wist eigenlijk niet wat ik er mee aan moest.
Wat er toen gebeurde, was interessant.
Ten eerste vergat ik even dat we als mensen in separate realiteiten leven waarin we als het ware allemaal tegen onze eigen denkbubbel aankijken. Ik zie en geloof wat ik denk, mijn gesprekspartners zien en geloven wat ze denken. Wat ik geloof is voor mij logisch en waar, wat andere mensen denken is voor hen ook plausibel en kloppend. Er is feitelijk geen goed of fout. Iedereen heeft tegelijkertijd gelijk.
Ten tweede was er maar een split second nodig om mij vier dingen tegelijkertijd te laten denken:
- dat het waar is dat ik “altijd onzeker ben”.
- dat onzekerheid niet goed is.
- dat onzekerheid een onaantrekkelijke karaktertrek is.
- dat ik heel vaak niet onzeker ben.
Het was een interessante ontploffing van tegenstrijdige gedachten die nogal verwarrend voelde.
Een ontploffing die tijdelijk pijnlijk werd doordat ik het ongemak van de verwarring volautomatisch probeerde weer recht, logisch en kloppend te denken. Beter gezegd: ik probeerde mijn gelijk te halen en eensluidende karakterisering te vinden van ‘Linda’. Niet door een discussie te starten met degene die de opmerking maakte, maar wel intern, in mijn eigen hoofd.
Ik bespaar je de details van wat er allemaal aan denken door me heen ging en ga gelijk naar de conclusie: wat een gedoe en zinloze druktemakerij. Gedachtenacrobatiek. Heel veel onzekere gedachten over die opmerking over onzekerheid. Komisch eigenlijk, nu ik het zo opschrijf.
En tenslotte: een mens is nooit onzeker, een mens (ik vermoed ieder mens) heeft weleens onzekere gedachten. Die komen en gaan zoals alle gedachten. Soms vallen ze je op, soms wijst een ander je er op, soms lijken ze waar en soms sta je erbij, kijk je ernaar en weet je dat het goed is, wat je ook denkt.
Dat komen en gaan van gedachten is hoe de menselijke ervaring werkt en die vloeibaarheid herkennen, is enorm waardevol. Door labels als ‘onzeker’ en woorden als ‘altijd’ ontstaat misschien de indruk dat je je label bent en dat is in mijn ogen jammer, want dan moet je met die vermeende onzekerheid gaan dealen. Dat is vaak een hoop werk en gedoe. Terwijl onzekere gedachten gewoon komen en gaan, vanzelf, in een eindeloos stroom van andere gedachten. Dat is pas moeiteloos ergens vanaf komen 😉