Vanmorgen reed ik van huis weg naar mijn afspraak. Nu wonen wij aan een niet al te breed landelijk weggetje, maar met een beetje stuurmanskunst is het prima te doen. Ben je met de auto en kom je een mede automobilist tegen, dan moet je even vooruit denken (blijkt denken soms toch ook wel handig te zijn!).
Dan stop je iets eerder bij een inhammetje of iets wat daarop lijkt, zodat de ander rustig kan passeren.
Eigenlijk vind ik dat altijd wel iets saamhorigs geven. Meestal zwaai je zelfs even naar elkaar en vervolg je je weg. Passeert er een fiets dan is dat prima te doen (en ben je zelf ook op de fiets dan is dat natuurlijk nog handiger, want dan is er ruimte genoeg 🙂 ).
Dit keer was ik echter met de auto. In de verte zag ik een buurtgenoot aan komen fietsen. Eentje waarmee ik ook altijd even zwaai (blijft toch een favoriete bezigheid van mij). Deze beste man fietst hier elke dag en dat gaat altijd zonder problemen.
Vorig jaar is hij vader geworden. En vandaag fietste hij voor het eerst met een kinderzitje (met kind) 🙂 .
Te leuk. Natuurlijk paste ik even mijn snelheid aan en stapvoets reed ik hem tegemoet. Maar daar waar wij elkaar normaal makkelijk en relaxt elkaar passeren (en zelfs zwaaien) had hij nu zijn handen met witte knokkels aan het stuur geklemd en was hij helemaal aan het slingeren toen hij mijn auto zag naderen.
Wees gerust, het verhaal krijgt geen dramatische wending.
We zijn elkaar gepasseerd. Van wederzijds zwaaien was er weliswaar geen sprake, maar het kwam goed en we gingen weer allebei verder daar waar we naar toe gingen, wat dat ook mag zijn in het leven.
Maar dit kleine tafereeltje liet wel iets geinigs zien.
Daar waar we normaal fietsen en waarschijnlijk niet nadenken en waar dus automatisch evenwicht is, was er nu (en dan vul ik hem even in) ineens de verantwoordelijkheid over een kleintje. En natuurlijk wil je dat hen niets overkomt en het liefst zou je ze voor alles willen beschermen (we blijven een mens) maar is het niet grappig om te zien dat die gedachte de boel ineens aan het wankelen bracht?
Afbeelding van wal_172619 via Pixabay
Dit artikel is geschreven door gastschrijver Elly. Zij is één van de deelnemers aan de 3 Principles Facilitator Opleiding 2021. Elly is directeur- eigenaar van een makelaarskantoor. Met dit blog verwoordt zij een inzicht dat wij té mooi vonden om niet te delen!
Alleen al de woorden ‘witte knokkels’ zorgden bij mij voor de reactie ‘nee toch?!?’ Even kwam een snelle gedachte voorbij: stop, niet verder lezen.. Maar de melding dat er geen dramatische wending kwam, stelde mij gerust.
Mooi blog!!
Hahajaaa….je hoorde door deze woorden al een spannend muziekje in je hoofd. Gelukkig dat Elly ons met andere woorden snel weer tot bedaren bracht. Taal hè, Rob? X
Het is allemaal taal 🙂